Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha, dus schrijft ze haar brieven. Deze week: jaloers zijn.
Liefste Arkasha,
Toen ik nog tussen ex-lieven en scharrels zweefde, werd ik om de minste reden stikjaloers. Ik zag in iedereen een concurrente, probeerde stiekem mee te lezen tijdens het sms’en en twijfelde constant aan alles en mezelf. Allesjaans kan een mens groeien, en dus heb ik intussen een diepe rust gevonden. Mijn lief is gul en enthousiast met zijn liefde, waardoor ik tegenwoordig zelden nog de neiging voel om me nijdig of territoriaal op te stellen. Behalve bij één vrouw, en laten we die nu net deze week tegen het lijf zijn gelopen.
We zijn nog steeds aan het roadtrippen: een twee weken durende reis van New York naar Miami. Na lange wandelingen vol herfstkleuren en zwarte beren slenteren we nu rond op flipflops en lezen we waarschuwingen voor alligators. Onze camper van staat twee nachten in Savannah, een prachtige havenstad in het Zuiden, maar eentje met een kille geschiedenis van slavernij.
Na een uitgebreid ontbijt onder gigantische eiken met hangend Spaans mos volgen we een rondleiding in het historisch district. Kaylee, een puisterige studente die voor het eerst een tour mag gidsen, rammelt zenuwachtig haar tekst af en vergeet daarbij geregeld naar adem te happen. Met ons drietjes brengen we de gemiddelde leeftijd van de gepensioneerde bezoekers fel naar beneden.
Een medewerker in fluohesje probeert ons vriendelijk af te wimpelen: ‘It’s just a little indie movie’, maar het is te laat, want mijn lief heeft zijn vroegere vlam herkend.
Een elegante vrouw met grote zonnebril komt me meermaals vertellen dat ze in de jaren 70 ook nog in België heeft gewoond. Vervolgens probeert ze enkele zinnen Nederlands uit, maar door haar veramerikaniseerde uitspraak versta ik er geen hol van. Na twee keer ‘Sorry, what?’ knik ik beleefd: ‘Oh, wow, so good’, hopend dat het gesprek daarmee is afgerond.
Wanneer Kaylee eindelijk is uitgehaperd, gaan mijn lief en ik op zoek naar het bankje waarop Forrest Gump ooit vlot zijn verhaal deed. Het plein midden in de stad blijkt afgesloten, want er wordt momenteel een andere film gedraaid. Een medewerker in fluohesje probeert ons vriendelijk af te wimpelen: ‘It’s just a little indie movie’, maar het is te laat, want mijn lief heeft zijn vroegere vlam herkend. Het is van háár dat hij als puber in zijn slaapkamertje in Mexico City droomde. Het is zíj die hij recent tussen de soep en de patatas als de perfecte vrouw omschreef, en nu staat ze 40 meter verderop te doen alsof haar neus bloedt.
Een fan komt naast ons staan en neemt foto’s met haar iPad. Die toont een korrelig ingezoomd beeld van een mooi gezicht met lange bruine lokken. Ik hou mijn lief in de gaten en speur naar een reactie. ‘Wel, daar staat ze’, zeg ik. ‘Shoot your shot.’ Hij pakt me vast en lacht z’n tanden bloot. ‘Nah, I’m good.’ Opgelucht haal ik adem. Suck it, Natalie Portman. Ga een ander maar jaloers maken.
Anaïs
Lees ook:
- ‘Na een week nuchter te zijn, begon ik het verschil te merken’
- ‘Mijn lief mag dan ““al bijna 40”” zijn, ik zie dat het puntje van z’n tong komt piepen telkens als hij z’n best doet om de frisbee te werpen’
- ‘Door naakt te tonen zoals het is, haal je die beladen seksuele context er misschien eindelijk af’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
