Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
‘Zijn we saai?’ Bedekt onder een laagje kruimels lig ik samen met m’n lief al een paar uur te schimmelen in de zetel. Hij is zo gebiologeerd door wat er zich afspeelt op tv, dat hij mijn vraag amper heeft gehoord. Gepikeerd door een gebrek aan aandacht vraag ik het nog eens: ‘Hallo-hooo, zijn we saai?’ Zonder op te kijken zegt hij: ‘Ja.’ En dat hem dat simpelweg gelukkig maakt. Bijna even gelukkig als de prille koppels die we op het scherm zien.
We kijken naar een aflevering van Love on the Spectrum U.S., een datingprogramma voor mensen met autisme. Op hun eerste afspraakje herkennen deelnemers Abbey en David een soulmate in elkaar wanneer blijkt dat ze hetzelfde lievelingsdier – de leeuw – delen. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk: wij gaan de volgende avond zelf ook op date. We zijn in het Italiaanse restaurant waar hij me tijdens mijn eerste bezoek in New York mee naartoe nam, nu bijna drie jaar geleden.
Misschien komt het omdat we steeds vaker gesprekken hebben over kinderen dat ik de onrust voel toenemen.
Het interieur en de menukaart zijn hetzelfde gebleven, en volgens mijn lief hebben we ook de ober van toen, maar ik denk dat hij het gewoon extra romantisch probeert te maken. Want wij zijn wel veranderd. Van een nog onzeker, zoekend koppel naar steady en getrouwd. Al noem ik hem in onze brieven nog steeds ‘mijn lief’, want dat voelt net iets minder gebonden. Het kaarsje voor ons danst heen en weer. Mijn destructieve zelf gaat er met haar vinger enkele keren door, zónder hem eerst nat te maken. Misschien komt het omdat we steeds vaker gesprekken hebben over kinderen dat ik de onrust voel toenemen.
Volgens filosoof Alain de Botton is het allemaal onvermijdelijk: verliefdheid gaat over en wordt houden van. Alles went, zelfs het mooiste gevoel ter wereld.
‘Ik hou van ons leven zoals het is’, zeg ik. ‘En we zijn soms zo verschillend, we hebben zelfs totáál niet hetzelfde lievelingsdier’, grap ik. ‘Zolang we maar desserts delen’, reageert hij lepelend van ons bordje tiramisu. Volgens filosoof Alain de Botton is het allemaal onvermijdelijk: verliefdheid gaat over en wordt houden van. Alles went, zelfs het mooiste gevoel ter wereld. Dan maar het avontuur buitenshuis opzoeken.
Mijn hart lijkt te ontploffen, het zweet kruipt als slangen over m’n rug en mijn mond was nog nooit zo droog. ‘Ik ben superzenuwachtig’, zeg ik tegen de gespierde man naast me. Hij houdt me stevig vast. ‘Het is oké, denk er gewoon niet bij na.’ Ik twijfel of dit wel zo’n goed idee was. Enkele meters onder me moedigt de rest van de groep me aan. ‘Je kan het!’ klinkt het. Met een zenuwachtig handje wuif ik eens terug. Ik sta boven op een platform, klaar om mijn eerste trapezesprong te maken, een verjaardagscadeau van een goede vriendin. Het gaat met een bang hartje, maar ik spring in het diepe, ook al was ik er eigenlijk niet klaar voor. Zou dat met kinderen ook zo zijn?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
