Anaïs verhuisde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Liefste Arkasha,
Voor één keer is deze brief niet alleen voor jou. ‘t Is niet om contrair of speciaal te doen, maar zoals je weet, heb ik nog andere vriendinnen daar aan de overkant van de oceaan, en het is voor een van hen dat ik dit schrijf. Na twee maanden stilte hadden we een emotioneel FaceTime- gesprek. ‘Ik schaam me’, zei ze met neergeslagen ogen. ‘Och, zolang het niets te maken heeft met genitale wra…’ – ‘… en er is zelfs niet echt één specifieke reden’, onderbrak ze me.
Moeizaam vertelde ze dat ze al een tijdlang niet goed in haar vel zit. ‘Ik voel me eenzaam, er is precies niemand die om me geeft en ik ben die maatregelen zo fokking beu.’ Ik luisterde begripvol, maar kwam niet verder dan een nietszeggende: ‘Ja, snap ik.’ Want wat zeg je tegen iemand met een diep verdriet? Hoe troost je iemand van ver? Of eigenlijk ook van dichtbij? Ik wilde door m’n scherm kruipen en naast haar op het tapijt gaan liggen, een theetje zetten of een fles wijn uitschenken. Haar favoriete gerecht klaarmaken. Net zoals mijn vriendinnen dat ooit deden voor mij.
Ik was nog nooit zo verliefd geweest als op S., dus toen hij mijn hart er uitrukte, opvrat en weer uitkakte, zag ik het niet meer zitten. Mijn geloof in de liefde was weg, mijn honger naar het leven verdwenen. Tot D. een berichtje stuurde en vroeg: ‘Chili con carne vanavond?’ Voor haar een uitnodiging als een ander, voor mij een hulplijn. Net als die keren dat ik bij J. in bed mocht kruipen omdat ik niet alleen wilde zijn. Of toen ik in de zetel in slaap viel bij mijn broer en zijn vriendin, en hij op z’n tenen een extra dekentje over me heen kwam leggen.
‘Een kleine moeite betekent misschien een wereld van verschil’, Vermaelens Projects had gelijk. Op een moment dat ik het zelf niet meer deed, gaven zij om mij. Hun gemiste oproepen en de vaak onbeantwoorde berichtjes schenen van mijn gsm als lichtpuntjes in het donker. Als een sterrenhemel waren ze altijd daar, tot de zon uiteindelijk toch weer opkwam. Mijn kapster zei eens dat troost als een zacht hoofdkussen onder een zwaar hoofd kan zijn, het maakt de pijn net iets draaglijker. Die hoofdsteuntjes zijn nodig, want één op de vier personen wordt geconfronteerd met psychische problemen – om eender welke reden, take your pick.
En toch delen we onze zorgen amper met elkaar. We houden ons sterk en doen alsof, dat staat beter. Maar kwetsbaarheid is kracht en ne keer goed praten lucht op, net als een boertje na een halve liter cola. En voor wie denkt: ik zal vast de sfeer verpesten, eerder als een zompige scheet, weet dan dat echte vrienden desnoods gewoon hun mondmasker opzetten.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
