Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Dan schrijft ze haar over haar avonturen. Deze week: een vlammende ruzie met andere kampeerders over het vaccin.
Hoi Arkasha,
Het is met licht ongepaste trots dat ik je kan melden dat ik deze week ruzie maakte op een camping. Eerst en vooral moet je weten dat ik verschrikkelijk slecht ben met confrontaties. Zo zal ik standaard ‘Amai, echt mega lekker’ antwoorden wanneer iemand vraagt of het smaakt – zelfs al is het met broccoli, stel je voor. Dus hoe maakte zo’n lief en beleefd mens als ik dan ruzie, vraag je? Wel, ik schrijf je nog steeds vanuit een andere wereld. Eentje waarin meer dan 119 miljoen mensen gevaccineerd zijn, waarin we weer op restaurant en naar de cinema mogen, waarin we mondmaskers buitenshuis achterwege laten én zelfs weer op reis kunnen.
So far, so good. Tot manlief zegt dat hij medicijnen ontwikkelt. ‘Plantaardig? ‘Euh….. nee, oncologie.’ Er valt een ongemakkelijke stilte.
Een wereld waarin manlief en ik vaxxed & relaxed rondtrekken met een campervan aan de West Coast en daardoor soms ongewild opnieuw in aanraking komen met andere mensen. We zijn namelijk niet de enigen die genieten van hun herwonnen vrijheid, hier in Bryce National Park. Naast ons kamperen twee toffe, knappe vrouwen in een tent. Terwijl we de laatste slierten pasta binnenslurpen, vraagt een van hen: ‘Where y’all from?’ Onze buren blijken lieve, warme yogi’s met een hart voor de natuur en een net geopende fles wijn. So far, so good. Tot manlief laat vallen dat hij voor zijn werk medicijnen ontwikkelt. ‘Plantaardig?’ vraagt de ene. ‘Euh… nee, oncologie’, reageert hij. Er valt een ongemakkelijke stilte. ‘Want jammer genoeg niet geneesbaar met kruiden’, probeer ik nog. ‘So’, vervolgt de andere, ‘you’re one of them.’
Onder de warme avondzon begeven we ons plots op glad ijs. Ze geloven dat mondmaskers muilkorven zijn en het vaccin onderdeel van de ‘plandemic’. Ik versleet al veel uren met het lezen over conspiracy theories – vind ik fascinerend – en nu word ik zowaar getrakteerd op een live performance. Benieuwd naar hun reactie gooi ik olie op het kampvuur. ‘Toch wel blij dat we gevaccineerd zijn’, zeg ik. ‘Sport, gezonde voeding en Mother Earth zullen ons beschermen’, menen zij. ‘Oh sure, eat my broccoli’, reageer ik met licht venijn. De vlammen laaien hoger en hoger. ‘We won’t get sick’, declareren zij. ‘But others might!’ roepen wij.
Wanneer ze in het midden van het park – tijdens hun zonnige vakantie – de ingeperkte vrijheid vergelijken met een concentratiekamp, slaat mijn bullshitmeter op tilt. ‘My god, you’re shellfish!’. ‘She means “selfish”’, zegt manlief naast mij. Zij noemden ons sheeple, ik noemde hen zeevruchten. De kloof is dieper dan de Grand Canyon die we vorige week bezochten en dus ronden we het gesprek snel af. Ze ritsen hun buitenzeil toe, wij draaien ostentatief onze campingstoeltjes. Na het tandenpoetsen prevel ik alsnog ‘good night, be safe’ richting hun tent. Ja kijk, ik ben nu eenmaal echt een goed mens.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
