Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
New York voelt de laatste weken aan als een hete oven. Niet gewoon zachtjes op voorverwarming om al wat in de sfeer te komen, maar als een ongeduldige dronken tiener die snel een pizza wil ontdooien en de knop volledig opendraait. Het maakt deze quattro stagioni loom en suf, maar toch besliste ik afgelopen zondag om samen met een paar vrienden naar een feestje te gaan. Het was zo’n gezellig namiddagding, met harde houten palletten om ongemakkelijk op te zitten, kleurrijke hangmatten waar je niet meer uit raakt en een verdoken pingpongtafel zonder batjes. Sfinksfestival, is that you?
Nee, we zijn diep in Bushwick, Brooklyn, wanneer ons bij aankomst wordt gevraagd om per groepje van tien te verzamelen rond een medewerkster. ‘Listen up!’ zegt ze luid. Het lijkt alsof ze het meent. De vrouw vertelt dat dit een safe space is en dat er een zerotolerancebeleid is voor ongewenste aanrakingen, geweld en discriminerend taalgebruik. In geval van problemen kunnen we haar of andere medewerkers aanspreken en, oh ja, er mag niet gefilmd worden op de dansvloer.
In het verleden ben ik vaak genoeg aangestaard of door onbekende handen aangeraakt.
We knikken met z’n allen braaf mee, duidelijk makend dat het zeker niet aan ons zal liggen. Neenee, wij zijn klaar om een ander te verklikken. ‘’t Voelt alsof we op excursie zijn’, zeg ik na afloop tegen E. ‘Het is te hopen dat iedereen luistert’, reageert ze. Het mag dan wel schools aanvoelen, toch ben ik blij met deze nieuwe aanpak. In het verleden ben ik vaak genoeg aangestaard of door onbekende handen aangeraakt. De laatste keer stond ik op Rock Werchter te midden van de massa te wachten op een vriend toen ik vingers in m’n billen voelde knijpen. Toen ik reageerde, kreeg ik als respons drie lachende mannen die niet onder de indruk waren van mijn kwade ‘Hey, gast!’. Jajaja, ik weet het: not all men. Maar ondanks al die fantastische venten zijn er toch nog steeds een paar assholes te veel.
Zij die ‘Is dat nu echt nodig?’ of – nog erger – ‘de slinger is doorgeslagen’ zeggen, moeten de documentaire Woodstock 99 maar eens opzetten.
Kijk maar naar TikTokker Andrew Tate. Of liever: kijk er niet naar, want het is van het type misogyne onzin dat vrouwen verantwoordelijk stelt voor verkrachtingen. I can’t even… Nee, laat ons liever focussen op de nieuwe evoluties, zoals het meldpunt op de Gentse Feesten en recent ook op WECANDANCE waar je in geval van nood een WhatsApp-nummer kan contacteren. Zij die ‘Is dat nu echt nodig?’ of – nog erger – ‘de slinger is doorgeslagen’ zeggen, moeten de documentaire Woodstock 99 maar eens opzetten. Hitsige bro’s gedroegen zich als grijpmachines en scandeerden om de haverklap ‘Show your tits!’. Zanger van The Offspring Dexter Holland kon het niet meer aanzien en beval zijn publiek om zulke macho’s stevig in the fucking balls te knijpen. Persoonlijk verklik ik dan toch liever via een whatsappje.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
