Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
‘I hope I won’t kill you’, zegt hij. Ik kijk op en zie mijn lief bezorgd tegen de plantjes praten. Hij staat diep voorover gebogen, steekt een vinger in de grond en inspecteert elk blaadje van dichtbij. ‘More water, less sunlight!’ klinkt het. We kregen dit exemplaartje van vrienden. Bij gebrek aan kat of kind bombardeerden we de frisgroene pannenkoek tot volwaardige huisgenoot. We kochten een hippe gieter, pinterestten een bordje vol inspiratie – ‘Zo’n hangplant in de douche!’ – en kozen babysitters voor wanneer we op vakantie gaan.
Het is amper een jaar geleden dat we in Las Vegas ons jawoord gaven. Onbezorgd en verliefd. We spendeerden een weekend lang in casino’s, dronken champagne in bed, aten oesters in de zon en gingen elke avond op restaurant. Ik wéét dat dat het leven niet is, maar vandaag bekvechten we over welk type potgrond te kopen en over wie het minst vaak de afwas doet.
Eerlijk is eerlijk: soms suckt een relatie. Soms is dat kommetje aangekoekte cornflakes er te veel aan, luistert hij amper naar wat ik zeg en drapeert hij z’n bezwete, smerige sportkleren zomaar over de deur. Euh, wasmand, hallo? Op zijn beurt klaagt hij over de onuitputtelijke bron van lange blonde haren (‘It’s like a dog’), de verspreide tassen met klotskes thee en mijn onbedwingbare nood aan het irritante laatste woord. En nu ik toch bezig ben (eerlijk ben): soms zorgt die ring om mijn vinger voor een immense druk. Als een krijsende zwarte raaf die constant oorverdovend
luid ‘Voor altijd!’ kraait.
Na een paar lastige dagen gaan we samen naar New Jersey voor een lezing van schrijver David Sedaris. Hij grapt over hoe mensen soms onmogelijk moeilijk doen en problemen zien waar er geen zijn. Ik voel me lichtjes aangesproken (who, me?) en lach groen mee. ‘But here’s the thing’, besluit hij. ‘You don’t have to be a pretty person all the time.’ Ik weet niet of hij het zo bedoelde, maar de boodschap komt aan. Het is alsof de geest van Dirk De Wachter door mijn lichaam zoeft om mij persoonlijk te verzekeren dat het oké is om af en toe bitsig te zijn.
Begrijp me niet verkeerd: het is geen vrijgeleide om de ander zomaar af te snauwen, maar soms botert het gewoon even niet. Maar waar ik in vorige relaties amper zei wat me stoorde – uit schrik dat ze me zouden verlaten – , durf ik nu met een gerust hart eerlijk te zeggen dat-ie godverdomme z’n sokken op moet rapen. Hij brengt me ’s ochtends thee in bed, als een soort van vredespijp. En wanneer ik later die dag de plantjes water geef, zeg ik loud and lame ‘I love you’, met in m’n achterhoofd: voor altijd. Maar ach, hij heeft het vast weer niet gehoord.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
