Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
We haalden maar nipt onze trein, want iemand wilde per se nog een koffie halen voor onderweg. Terwijl ik van m’n latte slurp, zak ik onderuit in m’n stoel en kijk ik naar het voorbijrazende landschap. Manlief en ik zijn onderweg naar Washington D.C. We gaan er naar een optreden kijken, rondhangen in The Smithsonian en genieten van de laatste zomerdagen in de schaduw van het Capitool. Vorige week was hier nog een meeting van Trump-supporters aan de gang. Zij beweerden dat hij toch écht wel de verkiezingen had gewonnen (let it go, jongens), vandaag staan Free Britney-activisten er haar vrijheid af te dwingen (let her go, jongens!).
Ik zou mij eigenlijk ook beter wat inzetten voor het goede doel, in plaats van zo op m’n luie gat in de zon te liggen. Want laat dat nu net de definitie van privilege zijn, nergens tegen moeten protesteren. Om bij te leren, luister ik naar KEIHARD, een podcast van Dalilla Hermans en Jozefien Daelemans. Ze hebben het over performative activism (voor de schone schijn een zwart vakje posten voor BLM, maar er verder niets rond doen) en over de kritiek op de cancel culture, het zeurderige ‘we mogen nix meer’. Pas op, ik zaag zelf ook al eens graag – en veel, volgens mijn lief – maar soms is luisteren echt wel op z’n plaats, zoals naar mensen die er meer over weten of naar zij die het systematisch ervaren.
Check your privilege, hoor ik in New York geregeld waaien. Wat zoveel betekent als ‘sta eens stil bij de voordelen die je hebt in vergelijking met iemand met een andere geaardheid, afkomst, religie, gender, fysieke beperkingen…’. Zelf kreeg ik al wel eens ‘sois belle et tais-toi’ te horen, maar mag ik binnen in elke club, kan ik mijn lief muilen in het openbaar, heb ik toegang tot onderwijs en health care, en zijn racistische dipshits geen gevaar. In vergelijking met velen ben ik een verwend nest, maar ik kan op z’n minst proberen dat te beseffen en van daaruit meestrijden voor de rest.
Vol empathie en goede voornemens beginnen we aan de rit terug naar New York. Met koffie en een pak koeken zet ik mij gezellig in rijtuig nummer drie. Schuin tegenover ons zit een jong gezin, we knikken elkaar vrolijk gedag. Maar al snel loopt het mis, want onze trein staat stil. Na twee uur zonder beweging zijn m’n snacks verdwenen, net als m’n geduld. En na drie uur in the middle of nowhere begint kleuter Fuck McFuckface luid te krijsen, waarschijnlijk van de honger of dorst. Pfff, ik heb niets tegen baby’s, hoor. Maar ’t zijn toch echt altijd dezelfde die beginnen te blèten.
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
