Anaïs: ‘Deel de momenten waarop je blij was, want de wereld kan wel wat enthousiasme gebruiken’

Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha. Daarom pent ze haar gedachten wekelijks in een brief neer naar haar. Deze week: vrijheid en schaamteloosheid.

Hoi liefste Kash,

‘Is dat niet te belachelijk?’ Mijn vriendin Marlies is samen met haar lief Rinus een week op bezoek in New York. Ze haalt een selfiestick uit haar tas. ‘Een nieuwe zelfs’, zegt ze er nog bij, lichtjes gegeneerd. Ik verzeker haar van niet. ‘Hier mag alles. Zelfs springfoto’s.’ Na enkele dagen sightseeing in Manhattan zijn we met z’n vieren (mijn lief is er ook bij) onderweg naar een verjaardagsfeest op Fire Island, een prachtige strook land op zo’n twee uur van de stad. De plek staat bekend als America’s First Gay and Lesbian Town. Al sinds de jaren 30 is het er een safe haven voor de lgbtqia+-community, toen het nog illegaal was om openlijk holebi te zijn.

Door de boxen van de shuttle ernaartoe knallen hits van Lady Gaga. Weinig origineel, maar wel efficiënt. Op de eerste rij dansen ze al mee. Wanneer we aansluiten bij de verjaardagsgroep die een dag eerder aankwam, vertellen ze ons over de befaamde underwear party van de afgelopen nacht. Het is een feest waar je enkel binnen mag in je ondergoed, en wie een jockstrap – zo’n slip met uitgesneden billen – draagt, krijgt tien dollar korting. ‘Een no-brainer, dus’, zegt E. Ik weet niet of hij het om te lachen zegt. ‘En aan de ingang kan je een stempel kiezen: bottom of top’, vult F. aan. Trots toont hij de restanten van een uitgeveegd, onleesbaar woord.

Je moet het zien om het te geloven, Arkasha. Na amper een kwartier rondwandelen word ik omvergeblazen door de ongedwongen sexy sfeer en overweldigende vrijheid die er heerst. Iedereen draagt wat-ie wil en zo weinig als-ie wil. Strak gespierde mannen balanceren feilloos op hoge hakken, andere tonen hun borstkas met diepe decolletés, eentje draagt een klassieke blazer… Allemaal zijn ze puur zichzelf. Een groep vrienden vraagt of ik een foto van hen wil nemen. Zonder gêne poseren ze wel twee minuten lang. Ik bewonder hun ongeremdheid.

‘Hadden wij ook maar zo’n eiland’, zegt vriendin P. mijmerend tegen niemand in het bijzonder. ‘Ergens waar we schaamteloos onszelf zouden kunnen zijn.’ Na een korte stilte antwoord ik: ‘Dat is er, maar we houden onszelf gevangen met het oordeel van de ander.’ Ik zeg het half om te lachen, maar vind mezelf stiekem wel diep, zo na drie cocktails in de volle zon. Wat is dat toch met dat niet durven te tonen? Dat eeuwige ‘Zou ik dit wel aandoen?’ en ‘Komt die foto niet stom over?’. Fuck it. Het leven is al moeilijk genoeg, dus wees trots, haal die selfiestick boven en deel de momenten waarop je blij was, want de wereld kan wel wat enthousiasme gebruiken. Thuis voor de spiegel of en plein public op een feestje, kies altijd schaamteloos voor de stempel ‘over the top’.

Lees ook:

• ‘Mijn overburen hebben mij vermoedelijk al meermaals in mijn bloot gat gezien’
• ‘Soms voelt het hier als een ander tijdperk, alsof ze liever achteruit gaan dan vooruit’
• ‘Jij bent iemand die heel veel en heel diep voelt. Ook al zit het je soms in de weg, het siert je.’