Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Ik zit samen met mijn Amerikaanse vriendin Andrea in Bryant Park, een graspleintje in het midden van Manhattan, omringd door skyscrapers en drukke avenues. Het wisselvallige weer zorgt voor vestimentaire chaos. Ik spot mensen met shortjes en sandalen, naast gezelligaards genesteld in gebreide truien en Uggs. Ondanks de eerste gevallen bladeren schijnt de zon heerlijk warm op ons gezicht. Ik bijt in een croissant en slurp voorzichtig van m’n latte. Uitgebabbeld scrollen we een tijdje lusteloos op onze gsm.
Het internet bericht voornamelijk over de begrafenis van de Queen, maar maakt ook ruzie over een imaginaire vis met borsten. Wie graag grote, zurige brokken wil overgeven, moet #notmyariel eens googelen. Volgens de ene helft was de casting van de gekleurde Halle Bailey een doorn in het oog van de traditie, volgens de andere een logische stap op het vlak van representatie. De Ariel-puristen die klagen dat het verhaal nu niet realistisch is – euh, er doet een zingende krab mee -, kunnen hun hart ontdooien met de filmpjes van peuters die zich voor het eerst in een Disneyprinses herkennen.
Door de talrijke blonde barbies en prinsessen kan ik me niet inbeelden hoe het voelt om jezelf nooit in een personage te zien en daardoor het gevoel te krijgen dat je niet meetelt. We vormen ons wereldbeeld aan de hand van wat we zien, en veel daarvan komt uit de verhalen die we lezen en de films en series waar we naar kijken. Wanneer een minderheid amper of voornamelijk negatief in beeld komt, kan dat leiden tot een slecht zelfbeeld. Het is dan ook cruciaal om personages in alle huidskleuren en met alle geaardheden en maten te tonen en, zoals William Boeva onlangs schreef, mensen met een beperking niet enkel op te voeren als knuffelpersonages.
Volwassenen die zich druk maken om de huidskleur van een kinderpersonage, rings a bell? Ik probeer Andrea het zwartepietendebat uit te leggen, maar ze is geshockeerd dat sommigen zich nog steeds een blackface willen aanmeten. De uitleg met de schouw geeft er een draai aan, maar de link met slavernij blijft onmiskenbaar aanwezig. En wanneer ik vertel dat op de Vlaamse televisie onlangs het n-woord werd gebruikt, is ze ervan overtuigd dat ik haar iets wijsmaak. ‘Dat paard op de daken, tot daaraan toe, maar dit is toch een grap?’ De heisa rond de gecancelde F.C. De Kampioenen-afleveringen laat ik voorlopig achterwege.
De meeste films en series hebben nog steeds een overwegend witte cast, met vaak het obligatoire tokenpersonage als sidekick. Door een zwarte Ariel te creëren, ontdekken kindjes van kleur dat ook zij erbij horen en dat ook zij een stem hebben. Degenen die die stem willen afpakken, kunnen zich altijd nog herkennen in Ursula.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
