Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: age positivity.
Hi Anaïs,
Deze brieven schrijf ik doorgaans op het zolderkamertje van een statig pand in Antwerpen, maar op dit moment is het eindejaarsfeest op de redactie van Flair. Best bijzonder om alle gezichten achter de artikels, lay-out en eindredactie eindelijk eens te ontmoeten, maar ik vind het gek dat jij hier niet bent. Met deze brief bestaat onze column twee jaar, en dat had ik graag met jou gevierd. Zoals we twee jaar geleden met cava klonken op het begin, is het nu tijd voor een follow-up, met een cocktail in Manhattan.
Om meteen over te gaan naar goede voornemens – het is er de periode voor – beloof ik dat ik je zal bezoeken in 2023. Ik heb er nood aan. Aan het ontmoeten van de mensen over wie je schrijft, maar vooral aan jou zien. Mijn broer woont ook in Amerika, en die heb ik ook al bijna twee jaar niet gezien. Het wordt tijd om jullie te komen knuffelen. ’t Is te hopen dat je me nog herkent, want ondanks alle verwoede pogingen om er exact hetzelfde uit te zien als toen je vertrok, word ik wel degelijk ouder. Of dat is toch wat mijn gsm me probeert wijs te maken.
We hangen een deel van onze identiteit aan onze looks op, en die met de jaren zien vervagen is pijnlijk.
Ik krijg via Instagram echt constant de uitnodiging om allerhande apps voor face yoga te downloaden. Toegegeven, wanneer het scherm plots zwart wordt en het mijn dubbele kin weerkaatst, schrik ik ook even. Misschien speelt de face recognition in mijn telefoon de beelden wel door aan slimme marketeers. Toch ben ik ervan overtuigd dat we het ouder worden moeten leren omarmen in plaats van ertegen te vechten. Wacht, nee, het zou hypocriet zijn dat hier zo blunt te schrijven, want ik camoufleer mijn grijze haren, bleek mijn tanden en wil mijn couperose laten weglaseren.
Onlangs las ik in een interview met psycholoog en expert in lichaamsbeeld Liesbeth Woertman van Universiteit Utrecht dat er vooruitgang is geboekt als het gaat over representatie van vollere vrouwen en vrouwen van kleur, maar dat dat niet geldt voor oudere vrouwen. Age positivity blijft achter. Veel vrouwen (en daarin ben ik niet anders) zijn in de eerste plaats gedrild om er goed uit te zien. Ze hangen een deel van hun identiteit aan hun looks op, en die met de jaren zien vervagen is pijnlijk.
Waardig ouder worden willen we allemaal, maar we lijken het niet te durven. Als ik nog één goed voornemen mag doen in het komende jaar, laat het dan dit zijn: blij zijn met mijn gezonde, empathische en sympathieke hoofd, boven op die dubbele kin. En met de hersenen die erin zitten. Om af te sluiten, gooi ik graag nog even een visje op: hoe cool zou het zijn om een wijs, grijs model op de cover te zien in 2023? Gelukkig nieuwjaar!
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
