Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Kash,
Jij schreef me vorige week over jouw ex, ik kreeg vanochtend een berichtje van de mijne. Na jaren van stilte feliciteerde hij me met m’n huwelijk en liet hij weten dat hij de columns graag leest. Ik stuurde ‘amai merci!’ terug en dacht aan de tijd waarin ik maar al te graag met hém wilde trouwen. Ik was best laat in de liefde, of toch in vergelijking met mijn vriendinnen. Ik vond mezelf niet mooi of interessant genoeg en nam dan maar de rol aan van goede vriendin – een soort komische bijrol in plaats van de romantische hoofdrol. Tot ik die ene koude winteravond
op café een grote jongen met krullen ontmoette. Enkele dates later, waarbij ik door de stress een bus deo leegspoot en bij aankomst alsnog een ander T-shirt aandeed, was het eindelijk aan mij. Het was ‘aan’. Dat ‘aan’ ging ook weer ‘uit’, en dat zo’n 327 keer.
De wereld verging. Of toch de mijne. Het voelde alsof ik eigenhandig het concept hartzeer had uitgevonden.
We hadden het type puberrelatie waarbij ruzie verward wordt met passie. Mijn vingers ontwikkelden een eeltlaag van het constante sms’en en ik had het gevoel dat niemand mij begreep. Een soort ‘But daddy I love him!’ avant la lettre. Eindeloos gekibbel op de parking van het voetbal hoort er nu eenmaal bij, moet ik toen gedacht hebben. Ondanks mijn goedgetrainde death stare naar elke vrouw die in zijn buurt kwam, gebeurde het dan toch: hij ontmoette een knappe, coole brunette. En het was godverdomme nog een sympathieke ook!
De wereld verging. Of toch de mijne. Het voelde alsof ik eigenhandig het concept hartzeer had uitgevonden en het kostte me bijna een jaar om weer tot leven te komen. Veel huilbuien, zakken chips en de beste vriendinnen waren mijn redding, maar de breuk liet z’n sporen na. Ik was diep onzeker geworden en nam genoegen met loze beloftes – want de echte waren niet haalbaar.
Mijn hart was lange tijd één grote, gapende open wonde.
Ik wandelde recht in de armen van de volgende onbereikbare man. Wéér onder m’n dekens berichtjes analyseren. ‘WAAROM plots een kleine “x”?!’ Nu, weinig irritanter dan mensen die overal ‘iets uit leren’ en altijd ergens ‘sterker uitkomen’. Hoe doen zij dat? Wie zíjn die mensen zelfs? Nee, mijn hart was lange tijd één grote, gapende open wonde, ik stootte me vaker tegen dezelfde steen dan dat er ezels zijn en Facebookstalken werd mijn grootste hobby. Eerlijk, ik had zelfs verbazend weinig geleerd.
Het is 7 uur ’s morgens in New York. Ik sluit m’n inbox, leg m’n gsm op het nachtkastje en draai me om. Ik kijk naar manlief. Hij ligt zachtjes naast mij te ronken, bijna klaar om wakker te worden. Het is pas nu, op 32-jarige leeftijd, dat ik voel en leer wat liefde is. Dat ik het niet langer verwar, maar weet te herkennen en zelfs kan omarmen. Samen met mijn beste vriend, grootste fan en sinds kort ook man. Veel plezier, soms gekibbel, maar altijd onvoorwaardelijk. En goeie seks, ahja!
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
