Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha in Antwerpen.
Hey Arkasha,
Wat fijn dat je mijn gefaalde carrière als Flairmodel in je column vorige week alvast deelde met onze duizenden lezers. Ik herinner het me als de dag van gisteren: het moment dat ik in een marineachtig gestreept truitje een knullige sailor pose aannam tijdens de fotoshoot, was ook het moment waarop ik besefte dat ik beter een andere weg zou inslaan. Dat ik niet werd geboekt voor een vervolg, was óók een teken aan de wand.
Welk pad ik dan wél zou bewandelen? Dat werd een lange zoektocht, en dat is het soms nog steeds. Recent begon ik namelijk aan een heel nieuw leven, want ik verhuisde naar New York. Niet omdat ik hoopte dat ongemakkelijk poseren daar wel zou aanslaan, maar voor de liefde. Bestaat er een betere reden dan dat? Mijn leven van nu staat in schril contrast met mijn leven van toen jij en ik elkaar leerden kennen. Ik had toen een voorliefde voor vage, moeilijke mannen, met telkens veel tranen tot gevolg. Al die tijd stond jij te supporteren aan de zijlijn en beloofde je dat het allemaal wel goed zou komen. Twee zomers geleden kreeg je gelijk. Door hartzeer voor iemand anders vertrok ik met tegenzin naar een trouwfeest in Toscane. Onder de brandende zon en met een glas wijn op een lege maag luisterde ik vol zelfmedelijden naar de toespraak van de bruid. Terwijl de poten van mijn elegant maar gammel stoeltje wegzakten in het gras, drongen haar mooie woorden steeds dieper tot me door, en ik besefte: ik heb honger. Op het avondfeest kwam een knappe Mexicaan een praatje slaan. Ik zette m’n derde potje tiramisu aan de kant en gaf hem een kans. Ik probeerde het nog even in mijn middelbareschool-Spaans, maar toen bleek dat hij me níét de weg naar la biblioteca vroeg, viel ik door de mand. Dan maar de rest van de avond samen dansen.
De volgende ochtend zat hij mee aan de ontbijttafel van mijn gezellige bed and breakfast en wisselden we nummers uit. Hij vertelde dat hij voor zijn werk in New York woonde, en ik zei dat ik wel eens op bezoek zou komen. Een maand later stond hij me met een boeketje bloemen zenuwachtig op te wachten in de luchthaven. We bezochten musea, stonden tussen de toeristen op Times Square en trokken naar Central Park. Het zijn momenten waar zelfs ik jaloers op terugkijk. Toen we op een bootje in de vijver ronddobberden en ik een sailor pose uit mijn gestreepte mouw schudde, mocht ik wél nog eens terugkomen. We waren verliefd. Ondertussen woon ik al bijna een jaar samen met de man die ik twee zomers geleden ontmoette, terwijl ik hartzeer had om iemand anders. Die idioot liet ik achter me, net als de sailor pose. Tegenwoordig sta ik meer op m’n streepjes.
Tot volgende week!
Anaïs
Lees de eerste brief die Arkasha voor Anaïs schreef:
‘Blij dat het met deze nieuwe column dan toch iets is geworden tussen jou en Flair’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
