Anaïs verhuisde recent naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha in Antwerpen.
Ik ben een grote voorstander van ‘queens fixing each other’s crowns’: vrouwen die elkaar steunen waar nodig en elkaar toejuichen waar verdiend. Maar soms verandert mijn kroon in een gifgroene zotskap, en dan is vergelijken mijn favoriete tool. Zo ook toen ik naar de inauguratie van Joe Biden en vicepresident Kamala Harris keek. Met een kop koffie in de zetel volgde ik de eedaflegging van de 46ste president van de Verenigde Staten. Dit keer geen bestorming van het Capitool door een bonte bende halvegaren, maar een rustig en gezapig feest.
Tot ene Amanda Gorman het woord nam. De 22-jarige dichteres, opgevoed door een alleenstaande moeder, sprak poëtisch over de kracht van hoop, maar bij mij creëerde ze wanhoop. Terwijl Gorman de natie weer tot leven bracht, verlieten realiteit en rationaliteit mijn lijf. Bij het bewonderen van haar woorden stelde mijn eigen leven plots maar weinig voor, want ik zou nóóit kunnen wat zij doet. Na één jaar home office maken Zoommeetings me nog steeds zenuwachtig. Waarom kan ik niet zo krachtig zijn? Waarom kan ik niet zulke mooie zinnen verzinnen? Maar vooral: waarom raakt mijn eigen kroon zo snel zoek?
Waarom kan ik niet zo krachtig zijn? Waarom kan ik niet zulke mooie zinnen verzinnen? Maar vooral: waarom raakt mijn eigen kroon zo snel zoek?
Ik herken wat je schrijft over dat je je te oud voelt voor het leven dat je leidt. Ik voel me namelijk te oud voor de onzekerheden waarmee ik nog steeds kamp. Waar mijn leeftijdsgenoten ogenschijnlijk stevig in hun schoenen staan, ga ik al struikelend door het leven. Maar voor zo’n onhandigheid is er in een competitieve, arrogante stad als New York geen plaats. Waar wij als Belgen antwoorden met ‘Çavakes’, kan je hier maar beter zelfverzekerd ‘Great!’ terugbrullen. Hier geldt het credo ‘Go big or fuck off’, en dat is een hele aanpassing voor iemand wiens middle name ‘Oei, sorry’ lijkt te zijn.
Amanda Gorman sprak in haar gedicht over het belang van moed en durven te zijn wie je wil zijn. ‘Da’s gemakkelijk gezegd, met bakken talent’, zei ik tegen mijn scherm, maar ik besefte ook: Amanda heeft gelijk. Alles begint bij je eigen mindset, en het is nooit te laat om die te kneden. Misschien kan ik wel wat opsteken van mijn nieuwe stadsgenoten, want zij waanden zich the king of the world nog voor Leonardo dat deed. Mijn lief beweert dat New York mij zal veranderen en dat het slechts een kwestie van tijd is eer ik, net als King Kong, aan de top van het Empire State Building hang. Ik zal er hard op mijn borst kloppen, de negatieve gedachten die rond m’n oren vliegen neerslaan en luid brullen: ‘OEI, SORRY!’ Ach, struikelen is ook vooruitgaan. Ieder z’n eigen tempo. En hoe meer kroontjes, hoe meer vreugd, zeg ik altijd. Of toch vanaf vandaag. Bij dezen hang ik mijn zotskap officieel aan de haak. Zie het als een overgangsritueel. Arkasha, draag jij dan een gedicht voor?
Tot volgende week!
Anaïs
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
