Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: baby’s.
Laat mij de luis in de pels zijn van Flairs babyspecial en een brief schrijven voor vrouwen zoals jij en ik, die (nog) geen baby kregen. Want wanneer vriend(inn)en kinderen krijgen, verandert er automatisch ook iets in je eigen leven. De fun is er nog wel, maar die moet netjes worden ingepland. Niet dat ik niks overheb voor qualitytime met mijn besties, integendeel, maar ik mis soms dat spontane en vanzelfsprekende, het ‘we doen dat gewoon en we kijken naar niks’. Bovendien opper ik ervoor dat, net als in de relatie met je partner, ook bij je vrienden niet elk gesprek over fruitpap en potjestraining hoeft te gaan.
Pas op, jonge ouders moeten uiteraard hun wel en wee kunnen delen – er is een nieuwe wereld voor hen opengegaan en die is súperspannend. Maar laten we ook nog ruimte maken voor dromen over reizen, struggles op het werk, relaties, juicy stories, de slappe lach en twerken op de zomerhits. Wanneer in je vriendenkring een andere levensfase is aangebroken, is het soms lastig om ongewild aan de zijlijn te komen staan. Als je deel uitmaakt van de inner circle, is dat misschien anders, maar de eer van tante of meter is me nog niet te beurt gevallen.
Sta ik voor mijn vriend(inn)en enkel en alleen symbool als degene bij wie ze zich nog eens onbezonnen kunnen laten gaan?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil niemand tegen de met melk gevulde borst stuiten. De rechtmatige eigenaars van alle versgeboren drommeltjes kozen telkens een fantastische meter, maar eerlijk gezegd deed dat me soms ook twijfelen aan mezelf. Word ik niet geacht goed om te kunnen met de kleintjes? Is het omdat ik zelf nog geen kinderen heb die samen kunnen ravotten? Sta ik voor mijn vriend(inn)en enkel en alleen symbool als degene bij wie ze zich nog eens onbezonnen kunnen laten gaan? Je merkt het: net zoals veel mama’s aan zichzelf twijfelen, doen hun kinderloze vriendinnen dat ook. Eigenlijk komt het allemaal neer op één ding: iedereen wil gewoon graag gezien worden zoals-ie is.
Een speciale rol mogen spelen in het leven van iemands kind is dan de ultieme bevestiging van je goede karakter, al is een jarenlange vriendschap dat misschien ook. Zelfs zonder label wil ik voor de kinderen van mijn vrienden een leuke, spontane auntie zijn die echt fantástische ingevlochten vlechten maakt, de mooiste schelpen verzamelt, luid pipi-kakauitspraken scandeert en mama of papa af en toe vol bier of cava giet. Oké, ja, misschien snap ik het wel.
Tant’Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
