Arkasha woont in Antwerpen. Haar leven bestaat uit e-mailen, potjes invriezen en webinars kijken. Over de spannendere dingen, zoals het weerzien met haar ex, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Mijn buren zijn een stel sympathiek uitziende broers die na te veel pinten in puberende holbewoners veranderen. Het huis waarin ze wonen, kregen ze van hun ouders en ze maakten er dan maar ineens het toevluchtsoord voor al hun vrienden van. Terwijl de hele wereld al een jaar op anderhalve meter leeft, plakken deze verloren zielen elk weekend bij elkaar om onder invloed van drank en drugs mee te kwelen met nineties-hitjes. Pas op, ik ben geen heilige, ik hou
óók van Destiny’s Child, maar sinds de hele pandemie steek ik mijn oordoppen telkens met wat minder goesting in.
Wanneer mijn huisgenoten en ik op zaterdag een chickflick kijken, beginnen de muren te trillen van de beats. Voor het slapengaan stuur ik J. een bericht met de vraag om dit keer echt zijn vrienden in toom te houden. Bang voor wat komen zal, steek ik mijn oordoppen in. Tijdens hun zeven vorige lockdownfeestjes werd ik óók wakker. Om 2u30 is het zover. Zo’n vijftal mannenstemmen roepen Y’all gon’ make me lose my mind. Up in here, up in here, maar de enige die up in here haar mind loset, ben ik. Net als bij The Voice draai ik me om, maar dan in bed. Ik stuur J. opnieuw een bericht, maar zie dat hij om 23 u het laatst online was. Shit, dat wordt niks. Ik bel hem op. Geen antwoord. Een halfuur later bel ik opnieuw. Voicemail. Ik ben de kat, zij de muizen die me ontglippen. Om 4u06 stuur ik naar M., die op dat moment online is.
4u23: Ready or Not van The Fugees, maar dan vals. Dát gaat erover.
Hij leest het meteen. Luidere muziek, luider gekweel. Godverdomme, hij negeert mij gewoon. Zou ik? Ik twijfel. Het is intussen 4u20, maar zijn die boetes voor lockdownfeestjes niet heel duur? Mijn verjaardagsfeest drie jaar geleden heb ik zélf met een boete bekocht. En ze hebben ocharme de hele dag hard gewerkt en blazen nu stoom af. Nee, kom Arkasha, doe niet zo naïef, je hebt de ochtend na hun laatste feestje zelf gehoord dat ze aan ’t bedisselen waren wat ze naar jou zouden terugsturen, opdat jij je koest zou houden. Ze lachen je vierkant uit. 4u23: Ready or Not van The Fugees, maar dan vals. Dát gaat erover.
4u25: de kiestoon. Wat zeg je op dit uur aan de telefoon? Goeienacht? ‘Politie Antwerpen goeie... euhm... morgen.’ Ik leg de situatie uit, de agente aan de lijn stuurt haar collega’s. Ze sluit af met ‘nog een prettige avond’. Een halfuur later komt hét moment waar ik al twee uur op hoop, maar ook voor vrees. Het wordt muis- en muisstil. Lap, ik ben zo’n zure buur geworden. Zo eentje die ‘het juiste’ doet voor de wereld en haar slaappatroon. Op zondagochtend krijg ik voor het eerst geen bericht met halfbakken excuses, noch dat ze er de volgende keer echt, maar dan ook echt op zullen letten. Och, ze hadden me maar moeten uitnodigen.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
