Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: de fitness.
Hey Anaïs,
Na een gestreste dag vol rationele uitdagingen en beslissingen hou ik ervan om mijn lijf los te laten. Ik hef halters hoog de lucht in op botsautomuziek, dans salsapasjes op stroperige latin hits, en onder rode en blauwe discolichten veeg ik het druipende zweet van mijn kin op de spinningfiets. Alles in het bijzijn van mijn vrolijke vrouwelijke fitness friends. Een groepsles meepikken of aan krachttraining doen is mijn manier om mijn hoofd uit te schakelen. Tussen loopband en roeimachine hoef ik geen mailtjes te beantwoorden, tussen squats en planken geen deadlines te halen. De fitnesszaal is een plek waar ik zonder gêne mijn lichaam vier: me-time pur sang.
Ik heb het je nooit verteld, maar wachten op ‘de ontploffing’ en dan full-on als een marina op een gesynthesizede EDM-schijf dansen, is sinds jaar en dag mijn guilty pleasure. De vrienden van mijn lief trainen in een andere fitness. Ik spoor hem al een tijdje aan om met hen mee te gaan. In de afgelopen weken werden mijn ‘aanmoedigingen’ steeds minder subtiel. Mijn lief stuurde vanochtend fier dat hij naar mijn fitness had gebeld. Hij had een vriendenpasje geregeld en mocht met me mee. Maar mijn reactie was anders dan hij (en ik zelf) had verwacht. In plaats van content te zijn – want hij ging toch mee? – kreeg ik het benauwd. Want we wielrennen al samen. We kijken samen naar The Crown. We gaan samen op café. En op reis.
Door opnieuw iemand aan mijn zijde te hebben die me in alles bijstaat, komt mijn rol van strong independent woman in gevaar…
Ineens besefte ik dat die fitnesszaal een van de weinige plekken is die nog helemaal ‘van mij’ is. Toegegeven, na een tijdje the single life te hebben geleefd, was ik vergeten hoe heerlijk het is dat iemand ánders eens een lekker gerechtje verzint en naar de winkel gaat, want als je er alleen voor staat, is het soms stressen om je was, plas en strijk rond te krijgen. Je hebt geen vanzelfsprekende hulplijn en na een knappe prestatie geeft helemaal niemand je een schouderklopje. Dat moet je zelf doen, en dat leer je dus ook. Vandaag leun ik weer sneller op mijn lief dan mij, welja, lief is. Soms voelt zijn goedbedoelde ‘ik zal het vuilnis wel buitenzetten’ of ‘ik zal vanavond wel koken’ alsof mijn zelfstandigheid – die ik jarenlang had opgebouwd – weer een klein beetje in het gedrang komt.
Door opnieuw als koppel samen te leven en iemand aan mijn zijde te hebben die me in alles bijstaat, komt mijn rol van strong independent woman, die ik mezelf jarenlang aanmat, in gevaar… Want wie of wat ben ik dan eigenlijk, als ik hem zonder blikken of blozen mijn fietsbanden laat oppompen? Een gemakzuchtig iemand? Iemand die het zich allemaal laat welgevallen? Een profiteur? Ach nee, gewoon een marina, eigenlijk. Maar dat hoeft hij nog niet te weten.
Liefs,
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
