Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Onlangs had ik een gekke ervaring. In Barcelona vroeg een vriend me mee naar een meditatie meets silent-discoparty, boven op de flaghipstore van Desigual. We zouden geen schoenen dragen, maar wel dansen. En er zou geen drank zijn, maar wel zicht op zee. Ik weet niet wie ‘nee, dank u’ zou zeggen tegen dit soort yogasnuivers-gathering, maar ik in elk geval niet. Met veel plezier betaalde ik dus twintig euro voor een ticket. In een comfy legging en T-shirt kom ik de rooftop op, waar ik een hoofdtelefoon en een shotje krijg. Geen tequila of vodka – ah nee – maar wel puur gembersap. Na wat obligate selfies (want die Instafeed moet ook gevoed) gebiedt een man in een paisleykimono ons om plaats te nemen. Hij heet Andy en is de goeroe van de avond. Ik krijg mijn beide enkels in kleermakerszit maar net over mijn billen, maar goed, voor Andy doe ik alles.
Via de hoofdtelefoon maant hij mij en alle overige 129 deelnemers aan om onze ogen te sluiten. Andy begint aan een verhaal. Tijdens corona miste hij zijn vrijheid. Hij had zin om te roepen en te gillen, en trok daarvoor speciaal de zee in om dat onder water te kunnen doen. Nu weet ik niet of dat verhaal waar is, maar ik zie Andy al voor me, met bubbels die opstijgen rond zijn brullende hoofd, dus krijgt hij het voordeel van de twijfel.
Naast Andy’s stem sijpelt via de hoofdtelefoon ook elektronische muziek binnen. Andy gebiedt ons om zachtjes van links naar rechts te beginnen wiegen. Dan moeten we ons klein maken, als een bolletje, en alle frustratie uit ons lijf persen, de plankenvloer in. Langzaam maar zeker beginnen we keihard te stampen op het ritme van de beats. Bam, bam, bam! kletsen de planken. Het zweet staat in mijn kruin, ik voel een druppel tussen mijn borsten glijden. ‘Bigger! Harder!’ roept Andy. Desiguals loungy rooftop verwordt tot een slagveld vol wildebeesten.
Onze romp, onze armen, onze benen, onze nek, ons hele lijf schokken en zwaaien we zo hard we kunnen. ‘Nu wild door elkaar springen!’ roept Andy. Het begint op de moshpit voor de Heideroosjes op Groezrock in 2004 te lijken. Vraag me niet wat ik daar deed, maar een trauma is het zeker. De ledematen van de grote jongen voor me slingeren wild in het rond en ik zie er met mijn zweterige rosse haar en ontblote tanden uit als een woest dansende Chucky. En dan, tijdens de coolingdown, voel ik ze: de vrijheid waar Andy zo hard naar verlangde. Ik voel ze écht, of toch voor het komende uur. En dus stap ik helemaal voldaan weer naar buiten, met het voornemen om het wildebeest in mij wat vaker los te laten. En goeroe Andy, die is weer 2600 euro rijker. Wat een shotje gember allemaal niet doet, hè.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
