Arkasha: ‘Het gekke is dat je je, bewust of niet, afzet tegen degenen die zo hard op je lijken’

Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.

Hey Anaïs,

Als een volleerde digital nomad schrijf ik je vanuit een ontbijttentje aan laguna Bacalar in Mexico, een meertje met azuurblauw water. Links van mij zitten twee Hollanders met hun petje achterstevoren, rechts een Amerikaanse die tegen de vriendin op haar schermpje vertelt hoe MaGiCaL haar mushroom experience was. ‘It was like,’ begint ze, ‘just a whole other level.’ Het spijt me, Anaïs, maar soms zijn je landgenoten echt rot irritant, of toch in de experience van deze cynische Belg.

Achter de vrouw klinkt het van brrrzzZZZ!!!, want de blender hier maakt non-stop smoothies. De coronamaatregelen in Mexico zijn heel soepel, je hebt geen PCRtest nodig om hier binnen te geraken. En het land is prachtig, dat hoef ik jou en je Mexicaanse hubby niet te vertellen, maar het is ook een beetje gênant om al die maatregelvermijdende toeristen hier zij aan zij avocado toast te zien binnenwerken. En te beseffen dat je er een van bent. Een bloedzuiger die zich, met een broekzak vol pesos, komt verlekkeren aan de pracht en praal van het land, aan de zon, de pelikanen, de tequila, de pikante pepers.

Ik werk hard, ik verdien dit, denk je bij jezelf. Dus vlieg je de halve wereld over, om te beseffen dat er daar aan de andere kant exacte kopieën van jezelf over de stoep lopen. Het gekke is dat je je, bewust of niet, afzet tegen degenen die zo hard op je lijken. In je hoofd ontstaat een soort toeristische hiërarchie. ‘Toch niet met zo’n grote rolkoffer’, fezel je over twee vrouwen die aan de bushalte staan te knoeien, en trekt de banden van je rugzak nog wat strakker.

Op het eind van de straat zit je wel allemaal in het tentje op de hoek van dezelfde smoothie met spinazie en ananas te sippen, met dezelfde Havaianas aan je tenen. Zij weliswaar perfect opgemaakt, jij met een uitgedroogd Mowglikapsel. Je hoort het al, de mooiste momenten van deze reis beleefden we niet in het gezelschap van travel enthousiasts met ‘Live, Love, Laugh’ in hun bio, maar tijdens onverwachte momenten.

Met de scooter reden we een willekeurig dorp binnen om daar van een plakkerige menukaart een berg taco’s te bestellen, later stopten we nog even aan het spierwitte, dunbezaaide strandje in een nationaal park. We stonden per ongeluk een uur te vroeg op en kregen daarom nog eens een échte sterrenhemel te zien en we ontmoetten een twaalfjarig jongetje dat niet begreep waarom we een foto van z’n roze huis wilden maken, maar wel gezellig een praatje wilde slaan. En zo doen we de leuze ‘It’s not about the destination, it’s the journey’ alsnog eer aan. Ik zet ze in m’n bio.

Arkasha

Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:

• ‘Het is tijd om de hand in eigen boezem te steken. En niet in die van een vrouw.’
• ‘Alles op de rand van de lavabo komt met één armbeweging in de schuif’
• ‘Er wordt weleens lacherig gedaan over vrouwen onder elkaar’