Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Zal ik je eens vertellen over de gênantste nacht uit mijn leven, exact vijf jaar geleden? Toen het ongeveer een jaar daarvoor uitging met mijn lief, werd ik langzaam maar zeker ziek. Het begon bij het obsessief googelen van How to get my ex back, maar voelde op den duur alsof iemand vergif in mijn hersenen had gespoten. ’s Ochtends was het piekeren het ergst, in de namiddag klaarde het op. Vrijwel niks hielp om me weer menselijk te voelen, maar uitgaan wel. Dat deed ik dus veel. Zelfs al moest ik de ochtend erop weer uit een dieper dal van kater en depressie klauteren.
Op een van zulke met alcohol overgoten avonden kuste ik achter het gordijn van de parochiezaal met een vriend. We fietsten naar huis, ik knalde op een veel te hoge borduur, vloog over mijn stuur, ging keihard op mijn bek en lag minutenlang bewusteloos in mijn eigen bloed. Ik herinner me vanzelfsprekend weinig van die avond, maar gelukkig heeft die vriend hem beschreven in zijn boek ’30 worden voor beginners’.
In hoofdstuk ‘Oktober’ lees je dat hij me vergezelde in de ambulance. Vanuit mijn ziekenhuisbed vroeg ik hem meermaals of ik ‘nog een kusje kreeg’. Hij ging boven mijn bont en blauwe ogen hangen en zoende als een volleerd necrofiel mijn met bloedkorsten bedekte lippen. Hij belde mijn vader op en vertelde hem over het ongeval, waarop die vroeg hoe het met de fiets van mijn stiefmoeder was gesteld. Dat vond ik nog de meest gênante passage, want ik vermoed dat ze niet is verzonnen.
De dagen erop brachten mijn hersenschudding en ik door in een donkere kamer. En geloof het of niet, maar het vooruitzicht op littekens in mijn gezicht kon me weinig schelen. Ik was zelfs opgelucht. Want de mentale
puinhoop die ik was, die zag je niet aan de buitenkant. Dat ongeval wel. Mensen zouden nu tenminste met mij inzitten. Ze zouden voor mij zorgen. Aan dat avondje rockbottom denk ik nu met gevoelens van schaamte en hilariteit terug, maar ik ben vooral dankbaar dat ik het vergif met een soloreis, een psycholoog en een cursus mindfulness wist te temmen. De littekenzalf deed trouwens ook haar werk.
Dat ik het sinds die periode nooit meer lastig heb, zou gelogen zijn. Ik ben gevoelig voor piekeren en anxiety, maar een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde borduur. Door die lange periode van trial-and-error weet ik intussen dat sporten, mediteren, gezond eten, genoeg slapen en weinig alcohol helpen wanneer ik het lastig krijg. En schrijven natuurlijk. Bedankt om te lezen.
Arkasha
PS: De fiets had niks.
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
