Arkasha: ‘Mijn overburen hebben mij vermoedelijk al meermaals in mijn bloot gat gezien’

Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: de buren.

Hey lieve Anaïs, Hebben jullie inkijk in jullie appartement in New York? Mijn lief en ik hier in ’t stad wel. Aan de overkant wonen twee oudere mannen, net als wij op de tweede verdieping. Ik schat hen een jaar of tachtig. De ene draagt altijd een rode trui. Hij kookt, wast af en doet de boodschappen. Hij schenkt ook weleens een glaasje cava uit voor zijn huisgenoot, die daar zuinig van nipt terwijl hij de krant leest. ‘Schoon weer, hè?’ zegt Rode Trui wanneer we hem kruisen op straat. Zijn huisgenoot lijkt nogal aan zijn relaxzetel verknocht. 24/7 zit hij erin. Misschien is hij slecht ter been.

Anaïs, wist jij trouwens dat zulke zetels immens populair zijn? Als bijverdienste gaat mijn lief ze soms leveren. ’s Avonds komt hij thuis met verhalen die zo uit Man Bijt Hond lijken weggeplukt. Over koppels bij wie de romantiek lang vervlogen is, maar die zich daar (letterlijk) graag bij neerleggen. Hup, voor tv: elk apart de voeten omhoog en klaar. Andere, alleenstaande ouderen slaan een praatje met mijn lief, om niet meer op te houden. Krampachtig hopen ze dat hij toch nét iets langer blijft dan nodig is, want ze willen zo graag nog gewoon eens wat kletsen met iemand.

Mijn hart krimpt in elkaar bij zulke verhalen, want ik moet ook denken aan mijn eigen bomma. Vanaf het moment dat ik bij haar binnenkwam, begon ze te morren dat ze ‘nog geen man had gezien’ vandaag. ‘Maar ik ben er nu toch?’ was dan mijn antwoord. Ze doodde de tijd met mochelen op een kaartenmat, da’s Kempisch voor patience. ‘’k zen kapot’ zei ze telkens als ze niet kon uitspelen. Haar punten hield ze nauwkeurig bij op een papiertje. Dan kon ze haar volgende bezoeker vertellen hoe vaak ze al was uitgespeeld die week.

Ik heb spijt dat ik in de laatste maanden van haar leven niet vaker langs ben geweest. Ik mis haar koppigheid en haar sappige dialect. Ze zou dit jaar 101 zijn geworden. Tijdens het thuiswerken zie ik dat Rode Trui en Relaxzetel de hele dag tv-kijken. Al hebben ze mij vermoedelijk ook al meermaals in mijn bloot gat gezien. Nu ja, ze reflecteren ook wel, deze witte billen. Door de vele muggenbeten zijn ze nu zelfs wit met rode stippen, het omgekeerde van een paddenstoel. Ik hoop vurig dat die mannen bijziend zijn. Ach, in plaats van me voor hen te verstoppen kan ik beter eens gaan vragen of ik hen ergens mee kan helpen. Boodschappen doen, kletsen bij een koffie of klusjes opknappen: voor mij kan het allemaal. Al wil ik misschien gewoon leren kaarten.

Arkasha

Lees ook:

• ‘Soms voelt het hier als een ander tijdperk, alsof ze liever achteruit gaan dan vooruit’
• ‘Jij bent iemand die heel veel en heel diep voelt. Ook al zit het je soms in de weg, het siert je.’
• ‘Ik kan goed doen alsof ik Spaans spreek. Behalve dan die keer dat ik mijn Mexicaanse schoonouders “een gelukkige anus” wenste.’