Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey, Anaïs
Ik heb mijn lief tien dagen niet gezien, want hij had corona. Zoals je weet, wonen we nog niet samen. Terwijl ik ging sporten, op café ging en werk inhaalde, keek hij in zijn woonkamer heel Netflix uit. Om zijn schermtijd nog wat te verlengen gingen we op de dag van zijn verlossing naar de bioscoop. Een paar weken ervoor leerde ik op een redactiefeestje een recensent kennen – jij volgt ’m ook op Insta. Hij had de film The Worst Person in the World vijf sterren gegeven. Toch even checken of al dat positiefs wel klopte.
Aan de balie van die ene kleine gezellige stadsbioscoop – zulke cultuursnobs zijn we wel – laten mijn lief en ik onze CovidSafe-QRcodes scannen. ‘Ping’ doet de mijne. ‘PEUP’ doet de zijne. Daar staan we dan, kerngezond en klaar om te vieren dat hij uit zijn quarantaine mag, met een app die zegt dat hij niet uit quarantaine mag.
Het koppel achter ons in de rij had een paar dagen eerder exact hetzelfde voor. ‘Je moet daar rechts vanboven zo’n certificaat downloaden’, maken ze ons wegwijs. Maar het marcheert niet. Gelukkig blijken de mensen van de bioscoop geen robotten. Wanneer mijn lief na wat scrollen in zijn mailbox zijn positief attest laat zien, tellen we op onze vingers de dagen verder. We komen een vinger te kort. Blijkt dat hij gisteren al uit quarantaine mocht, alleen de app loopt achter.
Anaïs, ik heb me in de afgelopen weken geërgerd aan covidtrackers die niet bellen wanneer ze moesten bellen, aan zelfverklaarde gezondheidsgoeroes die zich slimmer wanen dan de wetenschap en aan een minister van Cultuur die een tijdelijk verbod wil op cultuur, in plaats van zijn sector te verdedigen. En toch… wanneer ik gewoon om me heen kijk, dan zie ik weliswaar gemaskerde, maar vriendelijke gezichten in de wachtrij, doet de verkoper in de supermarkt zijn uiterste best om die pikante saus te vinden, laat de dame aan de balie van het Modemuseum me schateren van het lachen en lieten de collega’s van de cinema ons op basis van hun gezond verstand gewoon plaatsnemen in de pluchen zetels.
Ondanks alle negativiteit waarover je de laatste weken leest en hoort, heb ik vooral warmte en solidariteit ervaren. Na al die sociale ontbering in de afgelopen twee jaar hebben de mensen zin om er voor elkaar te zijn. We doen ons best, met z’n allen. Laten we vooral dat beseffen, onthouden en ja, collega’s-journalisten, ook schrijven. ’t Was trouwens echt een topfilm.
Dikke knuffel,
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
