'Voor jou maakt dat toch niet uit?’ zei hij. ‘Jij bent toch single?'
Arkasha: ‘Door de bagger die ze meemaken, verdienen singles een voetstuk’
Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: single zijn tijdens de feestdagen.
Hey Anaïs,
Als enige single in de vriendengroep had ik vaak de beste verhalen aan tafel. De rol van strong independent woman zat me als gegoten, of zo leek het toch. Want mijn gesettelde vrienden konden zich weliswaar aan mijn amoureuze escapades laven, ikzelf voelde me vaak een onbeschermde clown. Er werd namelijk weleens van mijn vrijgezelle status geprofiteerd – en niet alleen door mijn luistergeile vrienden.
Meermaals probeerden mannen me als een visje aan hun haak te hijsen. Ze overtuigden zichzelf dat het wel kon, gewoon even proeven. Maar kort na het binnenhalen bleek dat ze thuis al elke dag vis aten, in hun vaste relatie. En dus trokken ze me bruusk van de haak af en gooiden me, met een vers littekentje, terug het diepe water in.
Zo was ik een paar jaar geleden op een festival in Amsterdam en leerde ik er een leuke jongen kennen. Na een paar uur lachen en dansen begonnen we aan een kus. Of hij toch zéker geen vriendin had, vroeg ik. ‘Huh? Nee, waarom?’ antwoordde hij. ‘Omdat dat me telkens opnieuw overkomt’, zei ik. ‘Mannen doen alsof ze single zijn, maar blijken achteraf in een relatie te zitten.’ ‘Ach, wat lullig’, zei hij.
We dansten en kusten verder, de nacht eindigde in zijn appartement. De dag erop wreef ik de slaap uit mijn ogen en knipte ik het licht in zijn badkamer aan. Terwijl mijn ochtendplas tegen de pot klaterde, zag ik een fleece pyjama met lila hartjes in zijn wasmand liggen. Ik confronteerde hem met zijn leugen. ‘Voor jou maakt dat toch niet uit?’ zei hij. ‘Jij bent toch single?’
Los van het feit dat singles wel vaker geacht worden alles chill te vinden, voelde ik me ook op andere momenten kwetsbaar. Mijn vrienden-in-koppel nodigden vooral andere vrienden-in-koppel uit voor etentjes, terwijl bibi thuis zat met spaghetti in olijfolie. Nu ik weer een wederhelft heb, krijg ik wél dat bericht ‘om bij een natuurwijntje de ovenschotel van Ottolenghi te komen proeven’.
Uiteraard ben ik blij. De ovenschotel is top en mijn vrienden zijn heerlijk. Maar het voelt ook wat sneu. Alsof ik niet genoeg was, niet compleet, in mijn eentje. ‘Nog single? Zo scoor je een date’ lees je dan ook wekelijks in de boekskes, gevolgd door een resem tips. Maar ‘Oei, alwéér in een relatie?’ of ‘Oh nee, zijn jullie nog altijd samen?’, dat artikel moet nog worden geschreven. Geen zorgen, ik leg het voor aan de redactie.
Sinds ik zelf weer ‘samen’ ben, weet ik het zeker: door de bagger die ze meemaken, verdienen singles een voetstuk. Ze horen te worden betrokken bij gezellige warmte. Heb je die in huis, vraag hen dan voor je etentje. Tussen de soep en de patatten komen ze vast met een spannend verhaal waarvan iedereen zal watertanden. En dan moet die ovenschotel nog komen.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
