Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: haar soloreis.
Hey Anaïs,
Gisteren kreeg ik op Facebook een herinnering van vijf jaar geleden. Meestal zijn die rot-irritant, want je staat er met je ex op, met vrienden die je niet meer ziet of met een kapsel dat hip was in 2009. En je krijgt heimwee naar ze allemaal. Vijf jaar geleden zat ik in een hostel in Colombia en bedankte ik mensen als jij, die me een duwtje in de rug gaven om een paar maanden op soloreis te gaan. In de maanden ervoor waren mijn woonst, werk en relatie, de drie pilaren van het leven, aan het wankelen geslagen. We spreken over 2016 – toen bestonden al die businessen lifecoaches nog niet, dus ging ik maar op wereldreis.
Onvoorbereid zat ik op het vliegtuig naar Bogotá, maar ik werd er meteen in gekatapulteerd, want de Colombiaanse rechts van mij had net tegen het vredesakkoord met de FARC gestemd, de rebellen in de jungle die meer dan 250.000 doden op hun geweten hadden. Ze vond dat de FARC er niet zo makkelijk van af mocht komen, zonder repercussies. De man links van mij vond dat het hoog tijd was voor vrede, no matter what. Ze hadden allebei gelijk. Hun interessante discussie was het startschot van een aantal maanden onderdompeling, want in plaats van me te verliezen in oude verhalen, maakte ik er nieuwe.
Ik trok op met een Oostenrijkse zakenman, Argentijnse goochelaar en Israëlische ex-soldaat – kleurrijke figuren die ik in België nooit zou ontmoeten – maar vooral met Hanna, de Nederlandse voor wie ik nog steeds met plezier de trein naar Amsterdam neem. Tijdens een bergwandeling in Patagonië – hike voor de vrienden – vertelde ze me hoe lastig ze het had met één bepaalde vriendschap thuis. Ik gaf op mijn beurt toe hoeveel liefdesverdriet ik, een jaar nadat het uit was gegaan met mijn ex, nog steeds had. Het wederzijdse begrip en de prachtige natuur werkten als een zachte pleister op onze wondes.
Vijf jaar later heeft mijn leven weer vorm, inclusief woonst, werk en relatie. En ondanks alle toenmalige besluiteloosheid blik ik met veel warmte terug op die periode. Toegegeven: niet naar die ene nacht huilen in een doorgezakt stapelbedje in La Paz, en ook niet naar de pickpockets in Buenos Aires of de slijmerige Canadees die het plots nodig vond om naakt in de rivier te springen. En toch… Zo’n week hele dagen voor je scherm zitten valt in het niets naast een week waarin je bergen beklimt, de salsa danst op het dorpsplein, een vakantielief aan de haak slaat en wilde seks onder de sterren hebt. Niks was zeker, maar daardoor was alles mogelijk. Wiens pilaren net als die van mij gingen wankelen, kan ik zo’n soloreis dus ten zeerste aanbevelen.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
