Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: trouwfeesten.
Hey Anaïs,
Ik ben niet zo’n trouwer, denk ik. Tattoos, een trouwring, kinderen… Dingen die ‘voor altijd’ zijn, schrikken mij af. Toch schuim ik deze zomer met veel plezier de trouwfeesten van mijn vrienden af. Als er gratis cava is, dan ik ook! Na op zaterdag de Meir te hebben getrotseerd op zoek naar tepelplakkers (waarom doet een mens zoiets?) sprong ik op het vliegtuig naar de regio waar al die cava vandaan komt.
Het feestje was te doen in Barcelona, de stad waar ik mijn hart meermaals verloor, en twee van mijn vrienden ook – aan elkaar welteverstaan. Toegegeven, de rust daalde over mij neer toen ik hoorde dat mijn ex er niet bij kon zijn. Des te meer omdat ik alleen ging en omdat zijn nieuwe vriendin echt de knapste vrouw van heel Barcelona is. Of zo lijkt het toch tijdens mijn sneaky opzoekwerk op Instagram. Don’t try this at home, Anaïs.
Door de smalle straatjes van Barcelona wandel ik naar het districtshuis. Daar staan ze dan, in vol ornaat: mijn prachtige vrienden. Hij in een perfect gesneden maatpak uit Milaan, zij in een betoverende witte jumpsuit, op hakken om u tegen te zeggen. Zelfs de gemeenteambtenaar is onder de indruk. De bruid vertelt hoe trots ze is op haar man, voor de prachtige persoon die hij is. De bruidegom voelt zich de gelukkigste mens ter wereld. Dan richten ze zich tot ons. Ze zijn fier op de groep mensen die ze, hier in het buitenland, als kostbare parels rondom zich hebben verzameld. Vrienden die als familie aanvoelen zijn een grote luxe, zeggen ze. De hele zaal schiet vol.
Met quizvragen, dansjes en stop-de-band-rondes moeten we het andere team overtreffen. Het is een soort Swingpaleis.
Na hen bij het buitenkomen te overgooien met versgeplukte bloemblaadjes (rijst trekt te veel duiven aan) wandelen we richting het restaurant. Daar volgen overheerlijke Libanese bordjes en dito lachsalvo’s. Na het dessert gaan de stoelen aan de kant en vormen we teams. Ik zit in team bride. Met quizvragen, dansjes en stop-de-band-rondes moeten we het andere team overtreffen. Het is een soort Swingpaleis, met de getuigen als Felice. De punten gaan gelijk op, dan komt de laatste en moeilijkste opdracht. Iemand in de groep moet I Will Always Love You van Whitney Houston zingen. Het meisje in team groom doet het supergoed. Dan is het aan ons. Ik word aangeduid.
Fuck me. Ik kan niet zingen, dus ik zet al mijn kaarten in op inlevingsvermogen. Met gesloten ogen, trillende bovenlip en een gebarend handje begin ik met ‘AND AI-I-AI WILL ALWAYS LOVE YOU-OUOU- OU’. Het voelt bevrijdend. We winnen. De avond eindigt in een club waar ik het koppel meermaals om de hals vlieg en hen vertel hoe graag ik hen zie. Anaïs, bestaat er iets mooiers dan dit ritueel, waarbij je écht de tijd neemt om de liefde te benoemen en ze voluit te vieren? Waarbij twee mensen elkaar zo vol overgave graag zien? Ik denk het niet. Bij deze herzie ik mijn mening: Anaïs, ik ben wél een trouwer.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
