Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: een vaarbewijs.
Hoi Anaïs,
Vorige week fietste ik langs de Rhône, van Lyon naar Marseille. Op mijn koersfiets pasten welgeteld één tent, één short, twee fietsbroeken en vijf slipjes. Ik ging back to basics, dus zonder mascara, oorbellen, conditioner of haardroger. Packing light indachtig gooide ik ook WhatsApp en Instagram van mijn telefoon. Nog eens helemaal in het hier en nu zijn, dat was het idee. Maar een verslaving zoekt zijn weg, natuurlijk. Ik heb nog nooit zoveel foto’s op Strava gepost. De ritten langs de Rhône via Valence, Avignon, Arles en de Camargue waren prachtig, maar ook afzien.
Door de hitte, maar ook omdat hele dagen op een zadel zitten je huid behoorlijk irriteert – in de glooiing van je schaamlippen. Nee, dat kan je zelf niet zien. Ja, mijn lief moest een foto maken. Laat ik je zeggen dat ik meestal minder pukkels heb op beeld. Na zeven dagen op de fiets zijn M. en ik blij om nog eens te kunnen rondwandelen. ‘Dat is echt mijn droom,’ zeg ik uitkijkend over de jachthaven van Marseille, ‘om eropuit te varen en kleine strandjes te bezoeken die je via land niet kan bereiken.’
‘Oh nee, dat is keiduur’, is mijn eerste reactie. ‘Het is alvast voor je verjaardag’, zegt hij.
M. belt voor zijn werk wel vaker in het Frans, dus wanneer hij later die dag opneemt met ‘Bonjour Alain’, ben ik me van geen kwaad bewust. De ochtend erop blijkt hij alles te hebben geregeld. We varen die dag met ons tweetjes naar Calanques, een nationaal park vlak onder Marseille met prachtige strandjes. ‘Oh nee, dat is keiduur’, is mijn eerste reactie. ‘Het is alvast voor je verjaardag’, zegt hij. We halen stokbrood, camembert en drankjes, en de hoteleigenaar stopt ons zwemvliezen en snorkels toe.
Alains boot ligt in een andere haven dan de Vieux Port waar wij logeren, maar er is niets waaraan mijn lief niet heeft gedacht, want Alain komt ons bij ons hotel ophalen. Om kwart over tien stappen we in zijn bestelwagen. Terwijl we Marseille uit rijden, stelt Alain ons vragen in een français de la rue dat we maar moeilijk verstaan. Stotterend antwoorden we met ‘oui oui’ en ‘bien sûr’, tot Alain ons vraagt of we een vaarbewijs hebben. ‘Nee,’ zegt mijn lief, ‘maar ik heb al eerder bootjes gehuurd in Frankrijk.’ ‘Mijn motor heeft meer dan zes pk’, zegt Alain. ‘Daar heb je wel degelijk een vaarbewijs voor nodig.’ Ongemakkelijke stilte. Voor dit soort situaties is het woord ‘gênant’ uitgevonden.
Alain moet rechtsomkeer maken en ons weer bij ons hotel afzetten. Zelf gaat hij met lege handen naar huis. We stamelen alle synoniemen van ‘pardon’. Bedankt om mijn droom zo in vervulling te laten gaan, knipoog ik bij aankomst naar mijn lief. Maar een uurtje later liggen we al op een ander strand. Gratis. Er staat tenslotte nog een fiets in de gang. Geen pukkel die ons tegenhoudt.
Liefs,
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
