Arkasha: ‘Ik werd een van de drie kneusjes die 250 euro werd beloofd om pas de volgende vlucht te nemen’

Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: een vlucht naar Barcelona.

Ik schrijf je vanuit stoeltje 3F op de vlucht naar Barcelona. Klinkt als het begin van een leuk reisverhaal, maar ik wil je iets anders vertellen. Eigenlijk had ik op de vorige vlucht moeten zitten, maar die was overboekt. Ik werd een van de drie kneusjes die het mooie bedrag van 250 euro werd beloofd om pas de volgende vlucht te nemen. Niet dat ik een keuze had hoor, het was dat of opkrassen. Mijn zaterdag heb ik dus op Brussels Airport doorgebracht.

Met dollartekens in mijn ogen ging ik hangen in een Belgisch biercafé om die vergoeding meteen te claimen. De website van de Spaanse lowcostmaatschappij verwees me door naar een telefoonnummer, het begin van een irritant chat-, mail- en belspel, zonder resultaat. Customer deception zou een betere naam zijn, want de ‘service’ is er honderd procent op gericht om je te ontmoedigen. Ontworpen als een loophole waar je uren zoet mee bent, om telkens weer aan het begin terecht te komen.

Ni mé mij! zeggen ze dan in Antwerpen, maar na een doolhof van automatische stemmen, doorverwijzingen en nummertjes intoetsen, legden zij uiteindelijk zélf de telefoon in. ¡Hijos de puta! zeggen ze dan in Spanje. Tot daar het gezeur. Want op de luchthaven maakte ik kennis met Irina, een ongedwongen Belgische die vlak bij Barcelona woont, met haar Catalaans lief en kind. Ze twijfelt soms om terug naar België te verhuizen, want de gezondheid van haar vader gaat achteruit. Ik herkende haar twijfels, maar voor ik haar kon vertellen dat ik de Spaanse zon na al die jaren nog steeds mis, namen we al afscheid.

Er was ook Sumi, een Palestijn die me, tijdens mijn aankoop van een veel te dure Kinder Bueno, uitnodigde om ‘gewoon met hem naar Berlijn te gaan’, in het geval de vlucht naar Barcelona toch niks zou worden. Ja Anaïs, opties heb ik wel. En er was ook Alexa, een half-Italiaanse, half-Zwitserse met een danscompagnie in Brussel. Ze hoorde net als ik bij de stand-bysukkels. Grappig om te horen dat zij als tiener eigenlijk journaliste wilde worden, en ik danseres. Misschien moeten we gewoon van levens wisselen, zodra we uit dit vliegtuig stappen.

Ach, ik ging dan wel met tientallen robotten in interactie vandaag, maar het waren deze drie mensen van vlees en bloed die mijn verwoede pogingen tot restitutie verzachtten. Dus, hou je mislukte artificiële intelligentie en doe mij gewoon een echte mens aan de telefoon, inclusief de gekke accenten en ongemakkelijke misverstanden die bij zo’n gesprek horen. En 250 euro natuurlijk. I hope to welcome you on board soon!

Arkasha

Lees ook:

• ‘Ik roep mijn stem schor, maar stok wanneer ik een huilende vrouw zie voorbijkomen’
• ‘Tante Mieke, die had gehoord dat M. dit jaar ““met Arkasha”” naar het familiefeest zou komen, vroeg of hij een hond had gekocht’
• ‘Toen ik nog tussen ex-lieven en scharrels zweefde, werd ik om de minste reden stikjaloers’