Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
‘Als jullie achttien zijn, dan neem ik jullie mee naar de Zillion’, zei mijn nonkel Jef in de jaren negentig. Het waren tijden waarin mijn nichtjes en ik op vrijdagavond naar ‘Het Swingpaleis’ keken, bij gebrek aan beter, want voor het échte werk waren we te jong. De extravagante dansjes op de podia van Felice kopieerden we op elk familiefeest, inclusief hoge staartjes, Buffalo’s, en chokers die je gratis bij de Joepie kreeg.
Je zou het niet zeggen natuurlijk, maar de achttien ben ik intussen al even voorbij. Een paar dagen geleden was het zover. Ik werd uitgenodigd voor het grote Zillion-event in de Waagnatie na de avant-première van de film. Eindelijk zou ik me als een volleerde Joyce De Troch kunnen gedragen, zonder me daarvoor te hoeven schamen. Mijn concentratie was heel de dag zoek, zo hyped was ik.
In de dagen ervoor had ik dan ook elke cringy documentaire gezien over eigenaar Frank Verstraeten en zijn beruchte Zundays. ‘De Z van Zundays is de Z van Zillion, maar ook de Z van Zonder ondergoed’, zegt hij letterlijk. En ook ‘niet onder de rokken filmen hè, alleen tettekes en schoon gezichtjes’. Ook grappig hoe hij vooral dweept met de blitse apparatuur in zijn discotheek en veel minder met de artiesten die er draaiden. Hij was een techneut met zeven gsm’s en één duidelijke visie. Verstraeten wist goed hoe hij een community moest opbouwen en hoe hij die chaud moest krijgen, met bewegende podia vol danseressen in weinig meer dan tepelplakkers, bijvoorbeeld.
Daar mocht ik dus gulzig van gaan smullen. Ik nam mijn vriendin J. mee, die als elfjarige jaloers was op haar grote zus, die toen wél naar discotheken mocht. Toen J. had aangebeld met haar sporttas vol glitterende en nepleren kleren, googelden we hoe je een zigzagscheiding maakt. Na tal van outfitwissels op iconische hits als ‘Adagio for Strings en Silence’ van dj Tiësto, koos ik kleren die ooit nog van mijn moeder waren geweest, in de tijd dat ze uitging met een kortpittig acajou kapsel.
Eenmaal geparkeerd op de kasseien aan de Waagnatie liepen we met onze bomberjassen naar binnen. Tjokvol BV’s zat het er. Redelijk verwarrend, want ik had om de drie meter de neiging goeiendag te zeggen. Toen de eerste danseressen het podium bestegen, waren J. en ik het erover eens ‘dat wij dat body rollen toch echt wel beter konden’, maar toen de paaldanseressen arriveerden, zongen we een toontje lager. Op de beats van Yves Deruyter, The Mackenzie en Milk Inc. keken we met open mond naar hun armspieren, kronkelende moves en blote billen, terwijl er om het kwartier een wolk papiersnippers in ons drankje belandde. Helemáál wild gingen we toen Zohra van 2 Fabiola aan ons tafeltje kwam staan. Die ziet er trouwens nog even knap uit als vroeger. Het was dan wel twintig jaar na datum, maar J. en ik hebben onze kinderlijke hunkering naar de Zillion eindelijk ingevuld. Nonkel Jef, je had erbij moeten zijn.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
