Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: een leven zonder alcohol.
Hey lieverd,
Onlangs heb ik, voor het eerst sinds mijn zestiende, een maand niet gedronken. Eigenlijk is het absurd dat ik dat nog nooit had gedaan. Of nee, correctie, dat het nog nooit was gelukt. Tijdens de laatste poging strandde ik op twee weken. In mijn studententijd was ‘niet drinken’ gewoon niet aan de orde. Na de les ging ik vaak en laat op café, naar feestjes en festivals. Dansen op de tafel, bandjes over chipszakken forceren, flessen sterkedrank van achter de toog pikken, op mijn bek gaan met de fiets, mijn portefeuille kwijtspelen, zatte onenightstands, in slaap vallen in bad, pizza laten verkolen in de oven… Ik heb het allemaal gedaan. Om de dag erop stipt in de les te zitten of tien uur aan een stuk de ziel uit mijn lijf te lopen in de horeca. Dat dan weer wel.
Toen de crew ons op het vliegtuig uit medelijden trakteerde op een glas champagne besloten we dat het daarna welletjes was geweest.
Ik was fier dat ik een bruisend nachtleven wist te combineren met ça va punten op de unief en een fysieke studentenjob. Toch werd ik hoe langer, hoe nieuwsgieriger naar alcoholvrije dagen. Zou ik minder last hebben van mijn winterdip? Minder lang snoozen? Meer headspace hebben? Gemotiveerder naar de fitness gaan? Toen mijn lief onlangs in het vliegtuig van Cancún naar Brussel een stoel had die je niet achteruit kon zetten – en de crew ons uit medelijden trakteerde op een glas champagne – besloten we dat het daarna welletjes was geweest. Bij thuiskomst zouden we een maand ontnuchteren.
Misschien klinkt het voor veel lezers logisch, maar zonder glas wijn uit eten gaan, zonder bier aan de toog hangen of nuchter gaan dansen, dat kende ik eigenlijk niet. Onlangs klonk ik dus voor het eerst met een NA-biertje op de verjaardag van een vriendin, sipte ik Crodino tijdens een weekendje weg met mijn vrienden en ging ik sober naar een huisfeestje waar echt iedereen van ’t padje was. Door de uitdaging aan te gaan merkte ik al snel dat de gezelligheid van een glas voor mij niet alleen met de smaak en de roes te maken hebben, maar ook met gewoonte. Die cava of tripel zijn naast best lekker ook een automatisme. Nu weet ik dat een NA-biertje uit een mooi glas verrassend dicht in de buurt komt.
Mijn brutale, onbezonnen, speelse ik – óók een kant die ik omarm – kreeg veel minder ruimte.
Anaïs, als je ooit met De slimste mens meedoet, raad ik je aan om een tijdje niet te drinken. Ik was scherper en kon sneller linken leggen. Mijn concentratie verhoogde en mijn teksten stonden in een mum van tijd op papier. Maar er was ook een keerzijde aan mijn sobere maand. Ik was de hele tijd nogal ernstig. Mijn werk ging er weliswaar op vooruit, maar mijn rationele kant stond altijd aan. Mijn brutale, onbezonnen, speelse ik – óók een kant die ik omarm – kreeg veel minder ruimte. En het was mijn bedoeling om met de vrijgekomen tijd wat vaker te sporten, maar dat is niet gelukt. Ik heb eigenlijk gewoon harder gewerkt. Misschien kan ik van minder hard werken mijn volgende uitdaging maken. Eens kijken of die speelse ik dan wél weer haar podiumplaats krijgt.
Arkasha
Lees de vorige brieven van Arkasha & Anaïs:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
