‘Het is niet dat ze me niet liefheeft, dat weet ik wel, maar de voorkeur voor haar vader is overduidelijk.’
‘Mijn tepel was nog niet droog of ze lag al in de armen van haar vader’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Een potje slijm met een eenhoorn erin, een bellenblazer van Gabby’s poppenhuis, stempels, een knuffel en nieuwe haarspeldjes. Ik weet dat liefde niet te koop is, maar ik had gehoopt dat ik bij mijn oudste dochter het tegendeel zou kunnen bewijzen. Helaas. 45,85 euro en een meltdown – omdat ze niet ook nog een hondje op batterijen kreeg – later bleken mijn aankopen slechts dat te zijn: aankopen. Geen bewijzen van mijn liefde voor haar, geen redenen om even haar voorkeur te genieten. Want die voorkeur gaat naar haar vader.
In heel het jaar dat ik haar borstvoeding heb gegeven, was ik haar favoriete persoon. Waarschijnlijk uit noodzaak, maar mijn tepel was nog niet droog of ze lag al in de armen van haar vader. En daar blijft ze ook het liefst liggen. Het is niet dat ze me niet liefheeft, dat weet ik wel, maar de voorkeur voor haar vader is overduidelijk. Als ze verdrietig is of zich pijn heeft gedaan, roept ze hem. Als ze iets nieuws wil laten zien, zoekt ze hem. Ook al ben ik het die net 45,85 euro heeft uitgegeven. Zij zijn een team en vaak ben ik gewoon een vrouw die in hetzelfde huis woont als zij. Een vrouw die in de weg loopt, zelfs.
De redenen die ik kan bedenken om haar voorkeur te verklaren, zijn divers. Misschien is de zware ademhaling van haar vader rustgevend, als een menselijke white noise. Zelf ben ik meer van het hyperventilerende type, dus het zou niet onlogisch zijn. Haar vader heeft ook een baard, ik nog niet. Zo’n baard is een bron van plezier voor kinderen. Ze kunnen eraan trekken, hij kietelt en vaak hangen er nog etensresten in. Kinderen eten graag van de grond, dus er zijn vast weinig bezwaren tegen een stuk koek dat verstopt zit in die baard.
Als ze verdrietig is of zich pijn heeft gedaan, roept ze hem. Als ze iets nieuws wil laten zien, zoekt ze hem.
Papa is sterker dan ik, kan haar in zijn nek zetten en heft zich geen lumbago wanneer hij haar half slapend naar de slaapkamer moet dragen. Hij heeft geduld, meer dan ik, en kan zich beheersen, ook meer dan ik. Die voorkeur voor hem is vaak een afwijzing voor mij, en dat leidt bij mij weleens tot een mix van jaloezie en frustratie. Al is er ook plaats voor opluchting, want eerlijk: evengoed ben ik blij dat ik niet de eerste keuze ben. Laat mij maar de keuken opruimen in plaats van nóg eens een kartonnen poppenhuis te knutselen dat nooit blijft staan omdat íémand niet recht kan knippen en plakken. (Ik ben het niet.)
Ik had nooit gedacht dat ik mezelf in de rol van de tweede keuze zou zien, maar hier ben ik dan. Het autisme van onze dochter speelt daar zeker en vast een rol in. Haar voor- en afkeuren zijn vaak even onlogisch als onvoorspelbaar, en het is zoeken naar wat haar rust geeft. Als dat haar vader blijkt: prima. Die gedachte maakt het soms alleszins minder pijnlijk voor mij. Want dat is het als je kind een meltdown of pijn heeft en jij haar niet mag of kan troosten.
Gelukkig is daar dan nog onze tweede dochter, die haar armen wél eerst naar mij uitstrekt. Ze vormen een fascinerende dynamiek, die voorkeuren binnen een gezin. Terwijl wij als ouders alles eerlijk proberen te verdelen, kunnen we de karakters en voorkeuren van onze kinderen niet ontkennen of forceren. Liefde laat zich niet dwingen noch omkopen. Toch niet voor 45,85 euro.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
