Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Als ik al die moeders hoor, durf ik bijna niet meer aan kinderen beginnen.’ Aan het woord: een jonge, uitgeslapen vrouw zonder kinderen. Niet ik, duidelijk. Of toch niet meer. Ze was lief en interviewde me naar aanleiding van mijn nieuw boek: ‘Het Spelboek voor vrouwen die nog kunnen lachen tijdens de zwangerschap’. Ik had haar net verteld over al de mogelijke manieren waarop ik die zwangerschappen en bij uitbreiding het moederschap ervaar en blijkbaar was dat niet meteen een call to action om zelf ook bevrucht te worden.
De andere moeders die ze nu en dan sprak, hadden blijkbaar hetzelfde effect op haar. Terwijl die vrouwen en ik gewoon... eerlijk zijn. En we doen dat onder de vlag #eerlijkouderschap. Een trendje, zeg maar. Maar wel een waarvan ik hoop dat ie blijft. In het echte leven en bij uitbreiding ook op sociale media hoor en lees je over reflux, huilbaby’s, angsten, depressies, alles passeert er. Als je goed zoekt, kom je mijn eigen verhaal vast ook tegen en de kans is groot dat je daarna vrolijk bedankt voor het ouderschap. Al is dat helemaal niet de bedoeling van al die eerlijkheid.
Wat ik vertel tegen mensen, wat ik schrijf in mijn columns en wat ik doe met dat spelboek is vrouwen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn.
Wat dan wel de bedoeling is? Gewoon. Eerlijk zijn. Een tegengewicht geven aan de roze wolk die iedereen sowieso al kent. Vrouwen beter voorbereiden op de verschillende schakeringen van die wolk, van roze tot zwart en alles daartussen. Want het is niet het ene of het andere. Het is niet prachtig of vreselijk. Kinderen krijgen is een beetje van alles en bovenal absurd. Dus kwam ik in dat interview tot deze conclusie: ik wil vrouwen niet bang maken, ik wil hen geruststellen.
Wat ik vertel tegen mensen, wat ik schrijf in mijn columns en wat ik doe met dat spelboek is vrouwen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn. Want er zijn echt nog vrouwen die een vertekend zelfbeeld zien in die spiegel. Er zijn nog vrouwen die bang zijn voor de bevalling. Er zijn nog vrouwen die geconstipeerd zijn. Er zijn nog vrouwen. Dus je kan er eigenlijk maar beter mee lachen. Tenzij je echt negen maanden lang geconstipeerd bent, dan kan ik me inbeelden dat het niet meer grappig is.
Ik sloot het gesprek met de jonge, uitgeslapen vrouw zonder kinderen af met de boodschap die ik ooit graag zelf gekregen had voor ik een oudere, vermoeide vrouw met kinderen werd: ‘Je moet niet voorbereid zijn op het ergste. Je gerust mag hopen op het beste.’
Meer columns van Nele lees je hier.
