Jolien heeft een echte baalweek achter de rug en verliest het vertrouwen in zichzelf.
‘De loopprestatie van Bashir Abdi doet me beseffen dat ik hier helemaal niet klaar voor ben. Wat nu?’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
‘Allemaal spinnenbeten’, zei mijn huisarts doodleuk. Alsof een hals, gezicht en buik vol rode – en jeukende! – kraters de normaalste zaak van de wereld is. Om dan nog te zwijgen van het feit dat ik geterroriseerd werd door zo’n achtpotig monster. De horror! En alsof ik nog niet genoeg medicijnen voorgeschreven kreeg om het slagveld op mijn bovenlichaam te verzorgen, kreeg ik er nog eens een gratis bronchitis bovenop. Je hoort het al: het was zó’n week. Zo eentje waarin je écht geen zin hebt om je loopschoenen aan te trekken.
Bashir Abdi
Dat deed ik dan ook niet, hoe hard dat stemmetje in mijn hoofd ook riep dat ik nu al aan het falen ben. Ik hoor het mijn voormalige looptrainer aan de kant van de looppiste zo roepen: ‘Stukje onbenul!’ Maar ik laat me niet afleiden door die gedachte en kijk vanuit de zetel gezellig verder naar Joe Goldbergs moordpraktijken. Zo meteen zap ik naar de marathon van Rotterdam, maar eerst nog even mijn favoriete psychopaat vergezellen. De bronchitis en spinnenbeten zijn intussen zo goed als verdwenen. Mijn motivatie om de zetel uit te kruipen ook. Het is zondag, dan mag dat, maak ik mijzelf wijs terwijl ik nog een kommetje chips vul.
Weglopen van mijn problemen is één ding, me eventjes voorbereiden op een marathon is duidelijk andere koek.
Dat onze klasbak Bashir Abdi de marathon in een duizelingwekkende tijd van 2 uur, 3 minuten en 35 seconden liep en zo maar even het Europese record marathonlopen verpulverde, lees ik uiteindelijk op Facebook. Shame on me. Ik was zo gefocust op die andere marathon – je weet wel: ‘You’ voor de tweede keer bingewatchen – dat ik ben vergeten zappen. Great. Gelukkig bestaat er nog zoiets als ‘Het Journaal’ om mijn schuldgevoel te counteren.
Alleen neemt dat schuldgevoel en mijn angst alleen maar toe als ik Bashir over de eindmeet zie lopen, alsof het een makkie is. Tijdens het interview achteraf is hij zelfs amper buiten adem. Hoe doet die man dat toch? En wat eet je eigenlijk best voor zo’n marathon? En hoeveel mag je drinken tijdens het lopen? En waar zou hij zijn loopschoenen halen? Bashir en alle andere fantastische lopers die 42 kilometer zien trotseren, doet me beseffen dat ik hier helemaal niet klaar voor ben. Wat nu? De paniek overvalt me en ik zoek snel weer troost bij Joe. Weglopen van mijn problemen is één ding, me eventjes voorbereiden op een marathon is duidelijk andere koek.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
