Over alles wat er in haar leven in Antwerpen gebeurt, schrijft Arkasha eerlijke brieven naar haar vriendin Anaïs, die in New York woont.
Hey Anaïs,
Tijdens mijn zomervakanties als puber reden mijn vader, moeder, broertje en ik in onze volgeladen Alfa Romeo urenlang naar een camping in Zuid-Frankrijk of Italië met Céline Dion of Eros Ramazzotti door de boxen. Mijn broer is bijna zeven jaar jonger en was voor kattenkwaad dus nooit de ideale partner. Aan het zwembad maakte ik dan maar nieuwe vriendjes. Nederlandse, want daar zaten die campings natuurlijk vol mee. Eenmaal thuis werden Jantine en Leonie mijn pennenvriendinnen – toen weliswaar nog onbetaald – en in dezelfde periode hield ik een dagboek bij. Dat staat vol saaie passages over wat mijn gezin en ik die dag aten, welke stad we bezochten en of we al dan niet een ijsje kregen.
Eén stukje is wél boeiend omdat het zo recht uit het hart kwam, of toch uit alles wat er op dat hart zou moeten groeien. Dat was bij mij namelijk niet bijster veel. Ik schreef: ‘Ik heb gezien dat alle meisjes van mijn leeftijd al grotere borstjes hebben’. Ja, ik was als mager sprietje jaloers op de ontluikende vormen van die andere twaalfjarigen. In die periode was ik verliefd op Sam, die toen dertien was. Ik hoorde dat hij tijdens diezelfde zomer met een ‘ouder meisje’ had aangepapt. In mijn dagboek de wanhopige passage: ‘Ze is al veertien, hoe kan ik daar nu tegenop?’ Ook in de zwemclub waren de kinderen van mijn leeftijd groter en sterker. Als tenger stokje kwam ik altijd pas als laatste uit het water. Vandaag zou ik tegen m’n jongere zelf willen zeggen: jouw tijd komt nog.
Mijn borsten lieten weliswaar wat langer op zich wachten, maar vandaag ben ik er heel tevreden mee. Als het van de feministen in Berlijn en Catalonië afhangt, hoef ik ze binnenkort zelfs niet meer te bedekken in het zwembad. Pas op, ik weet niet of ik het überhaupt comfortabel zou vinden om halfnaakt aan mijn sessie schoolslag of crawl te beginnen, maar ik juich de burgerlijke ongehoorzaamheid toe, want net door zo overbeschermend te doen over onze boezem, wordt hij een verboden vrucht. Monokini zonnen en zwemmen deed ik trouwens zonder zorgen aan het strand in Barcelona toen ik er woonde, ook tussen mannelijke vrienden. Dat voelde niet als een statement, mijn Spaanse vriendinnen deden het ook. En dat is het net: je durft het als de rest het ook durft. Je vindt het normaal als de rest dat ook vindt.
Geen bikinitopje dragen was gewoon een manier om je vrij te bewegen in de zon, zonder strepen achteraf, punt. Ik kan het me aan ’t zeetje of de zwemvijver in Boekenbergpark niet voorstellen. Topless zonnen wordt hier nog gezien als een feministische boodschap, verleidingsmanoeuvre of goedkeuring om te worden geseksualiseerd. Waarom mogen onze blote borsten er niet gewoon ‘zijn’? Of misschien heb ik de foute entourage in het foute land. Dringend Jantine en Leontien nog eens schrijven.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
