‘Het komt omdat ik de laatste tijd nogal weinig draagkracht heb en alles voel en opvang wat er binnenkomt.’
‘De waarheid is dat ik vaker boos overkom, maar dat komt niet omdat ik per se kwader ben dan mijn wederhelft’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Papa is de liefste’, zei mijn dochter vanuit het niets. Ik was nieuwsgierig genoeg om te willen weten waarom, maar ik vroeg het niet. Ik heb in dit leven namelijk geleerd om geen vragen te stellen waarop ik het antwoord liever niet wil krijgen. Ik heb echter ook een dochter die graag een uitleg geeft, zonder dat iemand daarom vraagt. ‘Papa is niet zo vaak boos als jij.’ Dat was die uitleg. Mijn lief lachte in zijn tas koffie, en ik verslikte me net niet in die van mij. ‘Ik ben niet vaak boos!’ riep ik boos. ‘Ik ben vaak overprikkeld’, corrigeerde ik. Maar niemand wilde het nog horen, dus veel indruk maakte ik niet. Ik leek gewoon weer boos.
De waarheid is inderdaad dat ik vaker boos overkom, maar dat komt niet omdat ik per se kwader ben dan mijn wederhelft. Het komt omdat ik de laatste tijd nogal weinig draagkracht heb en alles voel en opvang wat er binnenkomt. Elk geluidje dat zo’n snerthond op batterijen maakt, elke vraag die gesteld wordt, elke eis die gemaakt wordt, elk stukje rommel en speelgoed dat uit de kast valt als ik de deur open... Het echoot allemaal in mijn hoofd. Maar omdat mijn dochter dat niet ziet, bestaat het niet voor haar. En dat is maar goed ook.
Ik wil geen vijfjarige belasten met mijn overbelasting. Zij hoeft niet te weten dat ik last heb met het reguleren van mijn emoties, dat het kleinste me volledig uit balans brengt, dat ik in stilte tot tien tel of een paar keer diep in- en lang uitadem terwijl ik aan honderd dingen tegelijk denk. Want dat is wat de meeste moeders doen: de last van het gezin – en bij uitbreiding de last van heel de wereld – meedragen, zonder dat iemand het doorheeft. Toch? Vaders hebben daar ofwel minder last van, ofwel kunnen ze het beter verbergen. Het is me een raadsel. Feit is wel dat papa hier relaxter in het ouderschap staat dan mama. Dus boos? Nee. Overprikkeld? Ja. Een groot verschil.
Als ik boos ben, ervaar ik een emotie die gericht is op een specifiek iets (een Legoblokje), een gebeurtenis (een Legoblokje waarover ik struikel) of iemand (mijn kinderen die dat Legoblokje waarover ik struikel, hebben laten rondslingeren). Overprikkeling is iets anders. Dat voelt alsof alles tegelijk op je afkomt en alsof je hersenen al die signalen proberen te verwerken, terwijl er geen enkele filter is. En dat is te veel voor mij. Terwijl ik nog bezig ben met het verwerken van de laatste prikkel, komt de volgende er immers al aan.
Het lijkt alsof ik een menselijke vergaarbak ben voor alles wat er gaande is: de vaatwasser die piept, de deur die klemt, het geroezemoes in de woonkamer en die ellendige snerthond op batterijen. Iemand anders kan ondertussen misschien gewoon rustig zijn koffietje drinken en de krant lezen, maar ik word er helemaal knettergek van. Dus ja, misschien lijkt het wel alsof ik altijd boos ben. Dat is dan mijn overprikkelde poging om weer een beetje controle te krijgen over het leven en mijn kinderen, maar vooral over mijn eigen hoofd en lijf. Want dit is misschien nog het ergste: op het moment waarop ik zo overprikkeld ben, ben ik niet boos op anderen, maar des te meer op mezelf.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
