‘Daarom heb ik een beslissing gemaakt.’
‘Vandaag krijgt één op de negen vrouwen borstkanker, en met dat erfelijke gen is de kans groot dat ik die ene vrouw zou zijn’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Binnenkort onderga ik een dubbele borstamputatie en -reconstructie.
Ongeveer tien jaar geleden kregen mijn twee zussen en ik na een erfelijkheidsonderzoek het nieuws dat we alle drie drager zijn van een erfelijk gen dat de kans op borstkanker aanzienlijk verhoogt. Daar moet je dan wel wat mee, want vandaag krijgt één op de negen vrouwen te maken met borstkanker en met dat gen is de kans groot dat wij met z’n drieën die ene vrouw zouden zijn.
Mijn zussen wisten wel wat: zij besloten meteen om over te gaan tot een preventieve en reconstructieve ingreep.
Ik niet.
Waarom ik hen toen niet volgde, kon ik niet goed verklaren. Ik wilde het gewoon niet? Ik voelde me er niet klaar voor? Ik zou het probleem wel aanpakken als het zich zou voordoen?
Ondertussen weet ik het wel: omdat ik toen nog geen kinderen had. Het klinkt misschien wat cru, maar ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het alleen heel erg vervelend voor mij zou zijn als ik die ene op de negen zou worden.
Dagelijks neem ik mijn verantwoordelijkheid voor mijn kinderen op me, en ik heb het gevoel dat ik dat in dit geval ook moet doen. Meer dan ooit.
Mijn beslissing om het nu wel te doen en het proces dat daarbij hoort, is – zoals het er staat – van mij, en dat is net de reden waarom niet iedereen dezelfde beslissing maakt als ik. Dat hoeft ook niet. Ik doe dit voor mezelf, omdat ik op een punt gekomen ben dat ik geen onnodig risico wil lopen. Kansberekeningen komen overigens zelden in mijn voordeel uit. Maar ik doe dit misschien nog meer voor mijn kinderen. Want nu ben ik een moeder, net zoals mijn zussen destijds al moeder waren. En als moeder kan ik niet eens in alle rust een half uur een verkoudheid hebben, laat staan dat ik voor langere tijd zou uitvallen met een ernstige ziekte. Of erger. Mijn hart breekt dan ook voor iedereen die dat wel moet doormaken.
Dagelijks neem ik mijn verantwoordelijkheid voor mijn kinderen op me, en ik heb het gevoel dat ik dat in dit geval ook moet doen. Meer dan ooit. Als ik ons een pakje miserie kan besparen, doe ik dat. Ook al krijgen we er wel even een ander soort pakje miserie voor in de plaats.
Nooit had ik kunnen voorspellen welke impact het krijgen van kinderen en de liefde voor die kinderen op mij zou hebben. Ondertussen wordt dat steeds meer duidelijk. Dat zorgt bij mij soms voor veel pijn. Tot hiertoe was die pijn vooral figuurlijk, maar binnenkort ook heel letterlijk. Ik ga ervan uit dat het in dat geval ook helend is.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
