Onze collega Émilie en haar partner maken momenteel het ondenkbare mee. Vandaag wil ze haar verhaal vertellen.
Je verhaal begint lang geleden, toen je papa en ik besloten dat we een kindje wilden. Vanaf dat moment heb ik me jou voorgesteld, over je gedroomd, naar je verlangd en op je gewacht. Wat later hoorde ik dat ik een leventje in me droeg. Maar op 23 augustus stortte m’n wereld in toen ik hoorde dat je leed aan een zeldzame en ernstige aangeboren misvorming. Er volgden heel veel doktersafspraken, weken van angst, twijfel en verdriet, slapeloze nachten waarin ik je voelde bewegen in mijn buik zonder te weten wat het vervolg van ons verhaal zou zijn. En dan gebeurde het ondenkbare. Ik, die werd verondersteld je te beschermen en onvoorwaardelijk van je te houden, besloot de zwangerschap stop te zetten.
Vanaf dat moment heb ik me jou voorgesteld, over je gedroomd, naar je verlangd en op je gewacht.
Ik herinner me de dag van de MZO (medische zwangerschapsonderbreking), woensdag 25 september. Ik herinner me de laatste foto die ik van ons tweeën heb genomen in de hal van je huis. Een mooie, ronde buik. Klaar om voor altijd te verdwijnen. Ik herinner me hoe ik aankwam in het ziekenhuis en de lift nam, alsof we als veroordeelden naar het front trokken. Ik herinner me dat ik een ziekenhuiskleed moest aantrekken, nadat ik de dokterskamer binnenging. Ik herinner me het doek dat me van jou zou scheiden, voor altijd. Maar ik heb je geen moment alleen gelaten, ik was verbonden met jou, ik heb je hand vastgenomen, dat weet ik nog. Ik heb niet bewogen. Ik heb m’n ogen gesloten en het hand vastgepakt dat naar me uitgestrekt werd, je papa was vlak bij me. Ik was bang voor de naald, de verpleegster heeft lang moeten zoeken met de echograaf om je te vinden, ik wilde dat het snel voorbij ging en tegelijkertijd was ik bang voor het moment dat dat stuk ijzer m’n lichaam zou binnengaan om jouw hartje voor altijd stil te leggen. En toen was de naald er, tot twee keer toe. Ik voelde hoe je vertrok. Ik bleef ‘Ik hou van je’ zeggen, zonder te stoppen. Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je. Ik wilde dat je dat wist en begreep. Ik hou zo veel van je.
Ik herinner me de laatste foto die ik van ons tweeën heb genomen in de hal van je huis. Een mooie, ronde buik.
Eens het voorbij was, ben ik ingestort. Ze hebben me naar m’n kamer gebracht, waar ik een medicament kreeg dat weeën opwekt en ervoor zou zorgen dat ik je eindelijk kon ontmoeten. In het begin waren de weeën heel zacht. Ik bedacht me toen zelfs nog dat vrouwen eigenlijk een heel spel maken voor niets. Maar vervolgens volgden er uren en uren van pijn en labeur. Ik was op. Ik kreeg een epidurale, eindelijk een kleine adempauze. Het duurde 34 uur voor je er was, mijn kleintje. Ik herinner me dat ik hoorde: ‘De baby is er, je kan beginnen persen.’ Ik herinner me dat ik me vastklampte aan je papa, ik herinner me dat ik hem recht in de ogen keek, ik was niet bang. Ik voelde je naar beneden zakken, ik voelde je. Dat moment was magisch. Ik glimlachte zelfs heel even. Ik herinner me dat ik je riep en zei om met me mee te komen. Eindelijk was je daar, het was 20u20. In stilte en met gesloten ogen, m’n kleintje, heb je m’n leven op zijn kop gezet en mijn hart gevuld met liefde. Je hebt van mij een mama gemaakt.
Toen was het moment gekomen dat ik je eindelijk kon ontmoeten. Ik weet nog dat ik een beetje bang was toen ik je zag, maar beetje bij beetje kon ik je dichter bij me nemen en begon ik je te knuffelen. Ik zong de slaapliedjes voor je die ik zelf zo leuk vond. Ik heb je bewonderd, bestudeerd, bekeken en aanbeden. Je lichaam was een beetje toegetakeld, doordat je zo lang levenloos in mij had gezeten, m’n kleintje. Ik zal nooit je gezicht, je neusje, je mond, je ogen, je lange vingers, je klein buikje en je kleine voetjes vergeten. Ik mis je zo. Ik zou je zo graag nog eens in m’n armen houden, je een kusje geven, je zeggen hoeveel ik van je hou. Ik voel me leeg zonder jou. M’n buik is hol, saai, ontdaan van al z’n magie. Je beweegt niet meer in mij, ik ben alleen maar ik, ik ben weer alleen. Ik mis je gezelschap zo. Ik zou je door mijn huid willen knuffelen, ik zou samen met je willen wandelen, ik zou voor je willen eten, lachen, slapen. In het begin geloofde ik dat ik nooit over dit verlies heen zou geraken, dat het verdriet te zwaar zou zijn. Maar nu weet ik dat ik niet in duigen zal vallen, en dat ik ooit weer zal opstaan. Op dit moment moet ik gewoon kunnen wenen, rouwen om jou.
Ik voel me leeg zonder jou. M’n buik is hol, saai, ontdaan van al z’n magie.
Mijn kleintje, je hebt van mij een beter persoon gemaakt, dankzij jou ben ik veranderd. Maar je dood weergalmt in mij als een verschrikkelijke onrechtvaardigheid. Ik zou je zo graag bij mij hebben gehad, je zien opgroeien, je geruststellen, je verdriet verkleinen, in je overwinningen en verliezen delen, je op een hockeyveld zien lopen met je papa. Ik zal je nooit vergeten, m’n kleintje. Ik zal nooit de zachtheid van je huid, de schoonheid van je gelaatstrekken, de delicaatheid van je lichaam vergeten.
Je had je eerste schreeuwtje moeten uitbrengen op 28 december 2019, maar je bent levenloos geboren op 26 september 2019. Je was 182 dagen oud en je draagt de naam Eliott.
