‘Het was de eerste keer dat ik uit bed kwam, na een zware ingreep die negen uur had geduurd.’
‘Ik vrees dat mijn buikwonde zal openbarsten en mijn nieuwe borsten op de grond zullen vallen’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Niets zou mijn lief en mij ooit nog zo dicht bij elkaar brengen en houden als die twee keer dat ik onder zijn toeziend oog een klein beetje inscheurde en een mensenkind uit mijn vagina perste. Nooit eerder leek ik zo machteloos en machtig tegelijk, weerloos en weerbaar. De schaamte voorbij, zo voelde het. Net daarom zorgde het voor een altijddurende verbintenis tussen ons. Nog beter dan een huwelijk!
Ik besefte dat ik het mis had toen ik in het ziekenhuis op een toiletstoel zat in het midden van mijn kamer en mijn man op zijn knieën voor mij zat met zijn handen op mijn knieën. ‘Het komt wel’, zei hij. Ik herkende de stem die hij gebruikt wanneer hij hetzelfde zegt tegen onze kleuter als zij op het toilet zit en haar plasje niet komt. ‘Het komt wel’, waarna zij zich kan ontspannen en er vrolijk geklater klinkt uit de toiletpot. Daar probeerde ik aan te denken, zittend op die toiletstoel. Tevergeefs.
Het was de eerste keer dat ik uit bed kwam, na een zware ingreep die negen uur had geduurd. Door een blaassonde waren mijn hoofd en lijf blijkbaar vergeten hoe ik moest plassen en mijn lief dacht dat hij met zijn aanmoedigen de kraan zou kunnen opendraaien.
Ik was bang om het bewustzijn te verliezen, bang om de controle over mezelf te verliezen.
Tevergeefs. Wat later liet ik me schuifelend op mijn steunkousen in een ziekenhuisjurk met open achterkant naar het toilet begeleiden door hem. Ik liep gebogen omdat de huid van mijn bovenlijf te klein aanvoelde en ik vreesde dat mijn buikwonde van mijn linker- naar rechterheup zou openbarsten en dat mijn nieuwe borsten op de grond zouden vallen.
Ik was bang om het bewustzijn te verliezen, bang om over te geven, bang om de controle over mezelf te verliezen. Al had ik liever niet bewust meegemaakt dat mijn lief ook nog mijn slipje met daarin een inlegkruisje naar beneden moest trekken en een kotsbakje voor me moest houden. Eenmaal op dat toilet knielde hij weer voor me, alsof het allemaal niets was.
‘Het komt wel’, zei hij opnieuw, zoals ik het hem al zo vaak heb horen zeggen. ‘Het komt niet’, jammerde ik. Vijf minuten later klonk er geklater en keek hij me fier aan, zoals ik hem al zo vaak heb zien kijken.
Ik zat daar huilend op dat toilet en nooit eerder leek ik zo machteloos en machtig tegelijk, weerloos en weerbaar. Ondanks die twee bevallingen. Ik wist dat ik samen met hem opnieuw de schaamte voorbij was gegaan. Om altijd uit te komen bij de liefde.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
