'Meer weet ik ook niet.'
’Mijn advies als je een peuter én een baby hebt? Af en toe ““koekoe”” roepen en investeren in speelgoedjes die bewegen en lawaai maken.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Zij is jonger dan jij. Zij begrijpt dat nog niet goed.’ Zo klinkt het excuus dat ik gebruik wanneer de kleuter sakkert dat de peuter iets niet kan wat zij wel kan of iets doet wat zij niet mag. Ik hoor het mezelf zeggen wanneer de peuter de pas gemaakte toren en/of puzzel, knutselwerk, Playmobilopstelling, Legobouwsel of drinkglas van de kleuter omver dendert.
‘Zij is jonger dan jij. Zij begrijpt dat nog niet goed.’
De kleuter fulmineert vervolgens dat ik het de peuter dan maar moet leren, maar daar ben ik dan weer te moe voor en de peuter, welja, te peuter voor.
Dus zeg ik: ‘Jij bent ouder dan zij. Jij moet dat al begrijpen.’
Ik zou daarom graag eens de tijd vinden om op te zoeken hoe lang ik dat excuus mag gebruiken, want het lijkt me niet aangewezen om dat nog te zeggen als ze pakweg in hun twintigerjaren zijn. Maar het is een feit dat die peuter vaker ontzien wordt omdat ze jonger is. Omdat ze het niet echt begrijpt of kan. Nog niet, alleszins.
Ze mag nog morsen, hoeft zich nog niet zelf af te drogen na een bad, wordt tijdens het eten geholpen met het overbruggen van de afstand tussen bord en mond. Ze wordt niet bij elke taalkundige fout gecorrigeerd en komt nog weg met een jeansbroek die ze ‘zelluf’ wil aantrekken, met de achterzakken aan de voorkant en de ritssluiting aan de achterkant. Dat wordt zelfs schattig genoemd, terwijl de kleuter reclamaties en een oogrol krijgt als zij haar kleren achterstevoren wil dragen.
Mensen met een calimerocomplex voelen zich vaak benadeeld, onbegrepen of ondergewaardeerd.
Op zich is het ook maar normaal dat zij daar op een dag tegenin zou gaan. Dat zij de disbalans tussen haar en haar jongere zus die nog niet alles begrijpt wil rechttrekken. Dat ze aan de andere kant ook veel voordelen heeft op haar jongere zus, ziet ze nog niet.
Een baby is in dat opzicht een zaligheid. Die is al blij wanneer je even ‘koekoe’ zegt of van op een afstand een speeltje in de wieg gooit. Nog beter wanneer het lawaai maakt en beweegt. Dan word je als moeder simpelweg overbodig, maar loop je wel het risico dat je kind ‘mama’ gaat zeggen tegen dat speeltje. Een beetje welverdiende rust krijgen op korte termijn of ‘mama’ genoemd worden op lange termijn. Die afweging moet je maar even maken dan. Voor je het weet, zit je alsnog met een kleuter die constant met een calimerocomplex rondloopt.
Mensen met een calimerocomplex voelen zich vaak benadeeld, onbegrepen of ondergewaardeerd. Ze hebben de neiging om hun problemen toe te schrijven aan externe factoren en hebben moeite om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen situatie. Ze kunnen het gevoel hebben dat ze altijd pech hebben en dat anderen hen niet eerlijk behandelen. Ze zijn kleuters in een gezin waar ook nog een peuter is, kortom. Hetzelfde geldt overigens voor peuters in een gezin waar ook nog een baby is. Mijn advies? Af en toe ‘koekoe’ roepen en investeren in speelgoedjes die bewegen en lawaai maken. Meer weet ik ook niet. Ik ben er te oud voor en begrijp het niet meer.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
