Catherine vierde onlangs haar Super Sweet 32.
COLUMN: ‘Mijn alter ego van rotverwend kind steekt de kop op rond mijn geboortedatum’
Redactrice Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
My Super Sweet 16
Net als elke tiener in de vroege jaren 2000 had ik een lichte MTV-verslaving. De eindeloze herhaling aan videoclips speelde steevast als achtergrondorkest op de oude televisie in mijn slaapkamer en werd enkel onderbroken door tamponreclames in het Turks – wie herinnert zich die nog? Ik volgde niet alleen de hitlijsten op de voet, maar verslond ook de realityseries die de zender in die dagen te bieden had. Ze zadelden mijn puberbrein op met torenhoge en vrij onrealistische verwachtingen. Zo deed ‘Pimp My Ride’ me dromen van een Cadillac met kaptafel in de koffer en een aquarium in het dashboard, en ging ik er dankzij ‘MTV Cribs’ van uit dat elke ijskast standaard gevuld is met magnums Cristal en elke garage met drie babyblauwe Lambo’s.
De show die misschien wel de meeste indruk op mij maakte, dat was ‘My Super Sweet 16’. Ik had bijna dezelfde leeftijd als de deelnemers aan het programma en toch konden onze levens niet sterker van elkaar verschillen. Ik kreeg voor mijn verjaardag een fiets, zij een roze Range Rover met een strik errond. Zij nodigden tweehonderd man uit in een club die bizar genoeg minderjarigen toeliet, ik twintig man in het tuinhuis. Bij ons geen privéoptreden van P. Diddy, maar een boombox en stapeltje Hit Club-cd’s. Tegen de tijd dat ik effectief zestien werd, was mij allang duidelijk dat zo’n decadente soiree voor mij niet in de sterren geschreven stond. Gelukkig was ik iets minder veeleisend dan mijn Amerikaanse leeftijdsgenoten en nam ik genoegen met een filmnamiddag en fastfood in het bijzijn van mijn beste vriendinnen.
Zij kregen tweehonderd gasten en een Range Rover met een strik eromheen, ik een fiets.
Eind goed, al goed, ware het niet dat er ergens in mij nog steeds een rotverwend kind verstopt zit. Nu ik zelf het partybudget beheer en geen ouderlijke toestemming meer nodig heb om een feest te geven, steekt dat alter ego steeds vaker de kop op rond mijn geboortedatum. Zo ook dit jaar. Ik smeerde de festiviteiten uit over verschillende dagen – deels ingegeven door de geldende coronamaatregelen en deels door het feit dat ik gewoon heel extra ben als het op verjaardagen aankomt. Op dag 1 liet ik mijn haar doen en mijn nagels lakken, en zakte ik in beperkte kring af naar het park met een hele supermarktvoorraad aan rosé. Toen de fietskoerier de pizza’s die ik besteld had door elkaar geschud afleverde, kreeg ik net geen woedeaanval, maar liet ik een van mijn vrienden wel boos naar het restaurant bellen om een klacht in te dienen en ons geld terug te eisen. In de top 10 grootste meltdowns uit ‘My Super Sweet 16’ – check het vooral zelf op YouTube – geef ik mezelf een welverdiende elfde plaats.
Op dag 2 vierde ik verder met mijn familie in een outfit die je het best kan omschrijven als overjaarse prinses: zwarte baljurk met pofmouwen, een zijden corsage en een diamanté kroontje uit de verkleedwinkel. Ik dronk champagne in het zwembad op een opblaasijsje als het drijvende cliché dat ik ben en ik terroriseerde mijn zussen om een bikinishoot te houden for the ‘gram. Toen we het maar niet eens konden worden over het perfecte plaatje, koos ik de foto uit waarop ík het beste stond. Privilege van de jarige, nietwaar? Aan het einde van de dag blies ik nog kaarsjes uit van een pavlovataart en werd ik bedolven onder de cadeaus. Ik besef dat ik nu lichtjes aan het stoefen ben, maar weet dat ik het volgend jaar weer bescheiden zal houden en gun mij alsjeblieft die Super Sweet 32. Je wordt immers maar één keer zestien maal twee.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
