Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 24 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over haar relatie
Mijn vriend en ik zitten in de zetel. Hij kijkt naar de televisie, ik kijk naar mijn tepel die in het trechtertje van het kolfapparaat verdwijnt. Door de zuigbeweging lijkt mijn tepel op een vleesworm die ritmisch naar voren en naar achteren kruipt. Om eigenlijk ter plaatse te blijven trappelen.
‘Kijk!’ roep ik enthousiast en met enig ongeloof. ‘Dat ding wordt wel vijf keer zo groot!’ Het is iets wat een man normaal met trots tegen een vrouw zou zeggen, maar kijk. Mijn vriend richt zijn blik op mijn vacuüm getrokken tepel en fronst, met een kleine maar geruststellende glimlach.
Sinds de komst van de baby lijkt het alsof onze relatie even op pauze staat.
Een dag later zitten we opnieuw in de zetel. Hij luistert naar de radio, ik luister naar het pompgeluid dat mijn kolfapparaat maakt. Even let ik niet op en plots komt mijn tepel vanzelf los uit dat trechtertje, met het geluid van een natte prot als gevolg. Bang kijk ik naar mijn vriend. Ik ken dan toch schaamte! Snel zoek ik de baby om haar te beschuldigen van flatulentie, maar zij ligt al boven in haar bedje. Mijn vriend schrikt op, fronst opnieuw en begint vervolgens hardop te lachen. Ik doe hetzelfde. Opgelucht. We zeggen niets en gaan weer verder met wat we aan het doen zijn.
Het zijn die momenten die voor mij ons ouderschap samenvatten, omdat we gewoon onszelf mogen zijn. Zonder schaamte, zonder terughoudendheid. Het zijn daarom ook die momenten die meer over onze relatie zeggen dan eender welke perfect gekadreerde Instagramfoto van ons.
Nochtans, als iemand me enkele jaren geleden gezegd zou hebben dat ik met mijn tepel in een trechter scheetgeluiden zou maken in het bijzijn van mijn geliefde, zou ik het waarschijnlijk niet geloofd hebben. Hoezeer ik ook opensta voor nieuwe dingen. Noch had ik gedacht dat ik de kwaliteit van mijn relatie aan dat feit zou kunnen meten. En dat we alsnog hoog zouden scoren.
Sinds de komst van de baby lijkt het namelijk alsof onze relatie even op pauze staat. Alsof we even geen minnaars meer zijn, maar overlevers. Alsof we even geen man en vrouw meer zijn, maar vader en moeder. Alsof we net zoals mijn tepel in dat kolfapparaat, soms vooruit, soms achteruit, maar vooral ter plaatse blijven trappelen. Maar ik weet ook dat dat oké is. Want met die baby in ons leven is ter plaatse exact waar we nu even moeten zijn.
Lees meer columns van Nele:
