COLUMN: ‘Ben ik ““schattig”” omdat ik een doodgewone vraag stel?’

Veel van mijn verhalen beginnen met een taxi. Ik neem graag taxi’s. Omdat ik mijn Velo-kaartje kwijt ben en me altijd een beetje in New York waan als ik mijn hand opsteek langs de kant van de weg – fluiten lukt nog niet. Deze ochtend waande ik me echter helemaal nergens toen ik een taxi riep. Het was 6 uur en ik moest naar het station. ‘Kan ik met mijn bankkaart betalen?’ vroeg ik de chauffeur. ‘Natuurlijk,’ antwoordde hij, ‘zo schattig dat je dat vraagt.’

Nu hou ik best van schattig, als in: labradorpuppy’s, Hello Kitty-merchandise en goed geklede oudjes die hand in hand over straat gaan. Maar een taxichauffeur die mij schattig noemt omdat ik een doodgewone vraag stel? Dat was me toch een brug te ver. Ik probeerde kalm te blijven. ‘Waar moet je heen?’ ging de man verder. ‘Het station,’ zei ik droogjes. ‘Ah, wat ga je doen misschien?’ Hoewel ik weinig zin had in een gesprek won mijn vriendelijkheid het van mijn woede: ‘Ik moet een dag over en weer naar Londen.’ De chauffeur lachte: ‘Om te gaan shoppen zeker!’ Strike two. ‘Nee meneer, voor het werk, maar misschien ga ik wel even winkelen als ik tijd over heb.’ Strike three volgde meteen: ‘Je hebt de creditcard van je vriend toch bij?’

Ik vroeg me af of ik gewoon met een seksistisch varken te maken had, of dat er iets aan mij effectief ‘schattig’, ‘shopaholic’ en ‘golddigger’ schreeuwde. Misschien zag ik er onvolwassen uit. Vorige maand nog vroeg een kassierster mijn identiteitskaart toen ik een fles wijn wilde kopen en bij de kapper hebben ze mij al meermaals gevraagd ‘of ik niet op school moest zitten’. Binnen een jaar of tien ben ik waarschijnlijk blij met mijn jeugdige uitstraling, maar momenteel zou ik toch liever naar leeftijd worden geschat. Mijn vriendin C. heeft hetzelfde probleem. Toen zij alleen op citytrip ging en in het hotel wilde inchecken, vroeg de receptioniste waar haar ouders waren.

 

'Ga je naar Londen?’ vroeg de taxichauffeur. ‘Je hebt de creditcard van je lief toch bij om te shoppen, hoop ik?'
 

Terug naar mijn taxi. In stilte stelde ik mezelf de vraag of een carré en blazer in plaats van een froefroe en groene cape met kap me meer sérieux zouden geven. Ondertussen kwam het station in zicht. De chauffeur liet me echter niet gaan zonder een seksistische klap op de vuurpijl: ‘Ik zet je recht voor de deur af, hier op straat is te gevaarlijk. Ik moet je toch beschermen, hè?’ Ik stond op punt hem een mep te verkopen met mijn totebag, ooit gratis gekregen tijdens het shoppen met mijn éígen creditcard, maar besloot gewoon te betalen en uit te stappen. Zo volwassen ben ik dan weer wel.