COLUMN: ‘””Ben je zenuwachtig?”” vroeg ze. ““Niet echt””, zei ik, ““Ik heb tattoos, dus ik kan wel tegen pijn.”” Not!’

Bovenstaande scène speelde zich vandaag af in een Antwerps schoonheidssalon. Mijn gesprekspartner heette Steffi. Ze had een uniform en hygiënische handschoenen aan, ik alleen een T-shirt en sokken. De reden dat ik halfnaakt op haar massage-, of moet ik zeggen marteltafel, lag, was simpel, maar daarom niet minder onaangenaam: ik wilde mijn bikinilijn laten waxen. Ik vertrek namelijk bijna op vakantie en het leek mij handig om mijn intieme zone eens níét dagelijks met een scheermes te lijf te hoeven gaan. Gewoon even langs de schoonheidsspecialiste en klaar om een week haar- en zorgeloos te chillen onder een parasol. Man, wat was ik naïef!

‘Wordt er soms geroepen?’ wilde ik nog weten. ‘Sommige vrouwen verschieten, maar echt kressen gebeurt niet.’ Ach ja, iemand moest de eerste zijn, zeker?

De laatste keer dat ik enige vorm van beharing had laten wegharsen, was jaren geleden en eigenlijk geldt hetzelfde als bij een bevalling: de pijn vergeet je. Vol goede moed maakte ik dus een afspraak en liet mijn scheermesje tien dagen links liggen. Op de website stond namelijk dat de haartjes lang genoeg moesten zijn om succesvol verwijderd te kunnen worden. Eén keer vergat ik dat bijna. Ik begon plichtsbewust een pluk weg te snoeien onder de douche, tot ik me de nakende waxbeurt herinnerde. Te laat: mijn bikinilijn was een stippellijn geworden. Gelukkig geen probleem voor Steffi. Toen ik eenmaal op haar tafel lag, zonder onderbroek, met mijn benen in kikkerhouding onder mijn lijf geplooid, liet ze er geen gras over groeien. Voor ik het wist, had ze mijn nederregionen vol warme was gekliederd en maakte ze zich klaar om de eerste strip weg te rukken. ‘Wordt er soms geroepen?’ wilde ik nog weten. ‘Sommige vrouwen verschieten, maar echt kressen gebeurt niet.’ Ach ja, iemand moest de eerste zijn, zeker?

Bij elke haarfollikel die Steffi genadeloos uit mijn tere vel bevrijdde, liet ik een oerkreet uit die door de hele kamer galmde. De schoonheidsbehandeling ontaardde in een gevecht op leven en dood waarin ik mijn benen uit alle macht dichtkneep en mijn tegenstander ze tegelijk uit elkaar probeerde te duwen om zo de laatste haren weg te harsen. En die dacht dat ze stoer was met haar tattoos, las ik af in Steffi’s blik. Tijdens het verwijderen van de allerlaatste strip – halleluja! – beet ik zo hard op mijn onderlip dat ik bloed proefde. Verslagen hees ik mijn broek terug op, betaalde en strompelde naar de auto. Sommige vrouwen zeggen dat ontharen wel meevalt. Dezelfde vrouwen die de hele nacht op hoge hakken kunnen dansen. Geloof hen niet. Geloof mij en mijn dikke onderlip. En koop gewoon een grotere bikinislip.

Deze column verscheen in Flair op 6 december.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'De consensus luidt dat een volle maag zowat het beste is wat er op Tinder te scoren valt'
• COLUMN: 'Speelgoedmuizen, manden, krabpaalconstructies... Na drie dagen is ons appartement net een dierenwinkel'
• COLUMN: H&M x Balmain had ik vorig jaar straal genegeerd, maar Kenzo is me op het lijf geschreven'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.