'De tranen stonden me in de ogen, tot een vriendelijke racepilote zei: "Die pakken zijn gemaakt voor mensen zonder gat."'
COLUMN: ‘Ik bolde als een bomma over de baan, terwijl ik links en rechts gedubbeld werd’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Een relatie doet rare dingen met je. Plots huppel je vrolijk richting metalshows en reageer je razend enthousiast als er een nieuwe ‘Star Wars’-film uitkomt. Zaken waarbij je single zelf vast de wenkbrauwen had opgetrokken, maar die je lief leuk vindt en je verliefde zelf bij uitbreiding ook.
Recent was ik nog eens in zo’n altruïstische bui. Hoewel ik met een rotvaart rondracen in kleine karretjes ronduit angstaanjagend vind, stelde ik voor om samen te gaan karten. Noem het een vlaag van romantiek of zinsverbijstering. Niet veel later parkeerden we aan een circuit langs de A12, hij gelukkig, ik verdeeld tussen blijdschap om de girlfriend points die ik zou scoren en pure paniek. De enige keer dat ik ooit ging karten was op mijn 14de.
Na tevergeefs geprobeerd te hebben om mijn kont in een medium te wurmen nam ik knarsetandend een large uit de rekken. Dezelfde maat als mijn lief.
Terwijl de rest van de familie uitzinnig over het parcours scheurde, kroop ik aan 5 per uur door de haarspeldbochten, doodsbang om te verongelukken. Zestien jaar later doemden de details van mijn jeugdtrauma op uit mijn dode hoek. Nu opgeven zou mijn status als seut echter voor eeuwig cementeren, dus zat er maar één ding op: doorzetten. Ik met tegenzin de karting binnen en naar de kleedkamer, waar we een overall mochten uitkiezen.
De hoop dat ik eruit zou zien als een sexy pitspoes slonk toen bleek dat de uniseksmodellen niet ontworpen waren met het oog op rondingen. Na tevergeefs geprobeerd te hebben om mijn kont in een medium te wurmen nam ik knarsetandend een large uit de rekken. Dezelfde maat als mijn lief. De tranen stonden me in de ogen, tot een vriendelijke racepilote me een hart onder de riem stak. ‘Die pakken zijn gemaakt voor mensen zonder gat’, zei ze.
Veel tijd om te kniezen was er niet, want de wedstrijd begon. Helm op, kart in, gordel aan – Welke gordel? Help! Twaalf minuten lang bolde ik als een bomma over de baan, terwijl ik links en rechts gedubbeld werd. 14 all over again. Mijn lief was zo hoffelijk om me met een ruime boog in te halen, maar die welgevormde vriendin van daarstraks ramde mijn kar zonder gêne. Onze vrouwelijke solidariteit was nergens meer te bespeuren.
Toen de zwart-wit ge- blokte vlag eindelijk wapperde, reed ik met trillende handen de pits binnen. Mijn lief kon van mijn gezicht aflezen dat het bij één rondje zou blijven. Toen we in stilte de parking verlieten, botste ik nog op een andere auto. Noem het een dom accident of een slecht getimed inhaalmanoeuvre. Ik heb veel voor de liefde over, dacht ik terwijl ik de verzekeringspapieren invulde, maar er zijn grenzen. Voortaan hou ik het bij Mario Kart.
Deze column verscheen in Flair op 5 juni 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
