COLUMN: ‘Hij vroeg of ik Britse was terwijl ik er met mijn zwierige baret toch Frans uitzag, non?’

Sommige families spelen Rummikub alsof hun leven ervan afhangt. Andere worden uiterst competitief van een potje beachvolleybal. In mijn gezin troeven we elkaar af in vlucht­uren. Als kind leerde ik al hoofd­steden en luchthavencodes van­ buiten. Dat was de enige manier om met mijn moeder te communi­ceren. Zij komt namelijk nooit van Schiphol, maar altijd van AMS. Ze gelooft in God én in airmiles.

Als gevolg van die opvoeding ondernam ik op een van de laatste dagen van het jaar een epische tocht door drie landen en evenveel vliegvelden om op het nippertje het volgende niveau te behalen in het loyaliteitsprogramma van de luchtvaartmaatschappij. Ik had nog *maar* vier trajecten nodig in 2017, dus vloog ik van Brussel naar Parijs via Amsterdam en terug. Ter info: mijn ecologische voetafdruk is een 54.

‘De totale reistijd bedraagt drie uur en twintig minuten. Da’s tien minuten sneller dan met de auto!’ probeerde ik nog. De enige persoon die me begreep – wat zeg ik? aanmoedigde! – was mijn moeder.

Vrienden verklaarden me voor gek. ‘Het kost niet meer dan een (eersteklas) treinticket!’ verdedigde ik mezelf. ‘De totale reistijd bedraagt drie uur en twintig minuten. Da’s tien minuten sneller dan met de auto!’ probeerde ik nog. De enige persoon die me begreep – wat zeg ik? aanmoedigde! – was mijn moeder. Ik dus om vier uur ‘s ochtends richting Zaventem voor wat de kortste citytrip ter wereld zou worden.

Twee vluchtjes, één transfer en een dure taxirit later stond ik in de lichtstad. Ah Pariee! De chauffeur wilde nog weten of ik Britse was, hoewel ik er met mijn zwierige baret en Chaneltas toch duidelijk Frans uitzag, non? Ik zwaaide hem adieu en trok richting Grand Palais om een expo mee te pikken. De wallen onder mijn ogen hadden de kleur en diepgang van de Seine. Ik bewonderde de werken van Gauguin en moest m’n best doen niet in slaap te vallen tijdens een filmpje over zijn schildertechnieken.

Nadien lunchte ik met vrienden in een veganistische hamburgerkeet – een wanhopige poging om mijn milieuonvriendelijke transportmodus te compenseren. Ik moest al bijna richting Charles de Gaulle, zij waren naar Parijs getreind zoals normale mensen. Bij een plantaardige steak bespraken we het nut van mijn drukke vluchtschema. ‘Wat ben je dan straks eigenlijk met dat zilveren pasje?’ ‘Je krijgt voorrang bij het boarden en mag een extra stuk bagage meenemen’, verduidelijkte ik trots.

Mijn gezelschap leek allerminst onder de indruk. Bij nader inzien vallen nóg langer in je vliegtuigstoel zitten dan noodzakelijk en meer koffers inchecken dan één persoon kan dragen misschien ook niet echt voordelen te noemen. We doen rare dingen om onze ouders trots te maken.

Deze column verscheen in Flair op 9 januari 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Als je op een idyllisch eiland zit maar er niks over kan posten, gebeurt het dan wel écht?’
• COLUMN: ‘De combinatie van zijn lijfgeur met mijn shopzweet bleek even opvallend als mijn outfit’
• COLUMN: ‘Wat voor nut hebben nieuws of kunst als de grond onder je voeten wegzakt?’