'Maar wacht… Waar zat dat klepje van de motorkap nu weer?'
COLUMN: ‘Ik wacht niet op mijn lief, maar ga mijn kersverse manicure verpesten en alle autoproblemen oplossen’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Ping! Het lichtje op mijn dashboard springt aan en ik lees de gevreesde woorden: ‘koelvloeistof bijvullen’. Mijn eerste reflex? Naar mijn lief bellen. Ik ben een sterke, onafhankelijke vrouw, maar van auto’s heb ik geen kaas gegeten. Zijn raad: vloeistof en een trechter kopen. Wanneer ik bij een tankstation stop, moet ik de neiging onderdrukken om de eerste de beste vent aan te klampen. Komaan, Kosters, you got this.
Schoorvoetend ga ik naar binnen en bestudeer ik bidons fluorescerende vloeistof met de grootste concentratie. Uiteindelijk denk ik te kunnen afleiden welk flesje ik nodig heb, maar ik vraag de kassierster toch om bevestiging. Ze knikt goedkeurend. Wij vrouwen in tankstations moeten elkaar steunen. Het internet vertelt me dat je nooit koelvloeistof mag vervangen terwijl de motor heet is, dus tuf ik voorzichtig naar huis. Onderweg besef ik dat ik twee opties heb: 1) wachten tot mijn lief thuiskomt, of 2) de klus zelf klaren.
Ik besluit voor optie twee te gaan. Er zijn in het leven namelijk bepaalde zaken die meisjes zelf moeten doen: koelvloeistof vervangen, een fietsketting terugleggen, alleen thuis raken, een vreemde helpen op straat... Dat laatste om te beseffen dat niet elke man die je aanspreekt een #MeToo waiting to happen is. Sommige mensen willen gewoon de weg vragen.
Onderweg besef ik dat ik twee opties heb: 1) wachten tot mijn lief thuiskomt, of 2) de klus zelf klaren.
Alleen naar huis gaan doe ik al eeuwen. Terwijl vriendinnetjes bang samenklitten of door hun ouders opgepikt werden, sprong ik op de fiets en scheurde ik door de donkerste straat van het dorp. Niet omdat ik geen angst kende – ik was doodsbenauwd – maar omdat ik aan mezelf wilde bewijzen dat ik het durfde. Tijdens die nachtelijke tochten was enig technisch inzicht vereist. Mijn fietsketting viel er immers op de meest ongelegen momenten af. Toen ik bibberend van de kou en met een ontstoken gezicht terugkeerde van een schuimfuif, bijvoorbeeld. Het sop was namelijk niet pH-neutraal. Soit.
Intussen parkeer ik de wagen en wacht tot de motor afkoelt. Als het eindelijk zover is, komt mijn lief de garage binnengereden. Hij kijkt trots toe terwijl ik de handen uit de mouwen steek, klaar om mijn kersverse manicure te verpesten en als een vleesgeworden ‘We can do it!’-poster alle problemen van de baan te vegen. Maar wacht… Waar zat dat klepje van de motorkap nu weer? Nee, serieus, hoe open je dat ding?! Fuck it. Een beetje hulp kan vast geen kwaad.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
