'Dezer dagen is mijn vriendenkring verdeeld in twee kampen: zij mét en zij zónder kinderen. Team Kroost en Team Café, zou je ook kunnen zeggen.'
COLUMN: ‘Nu hoor ik het getik van mijn biologische klok, dan weer de nog luidere lokroep van het nachtleven’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
Babyboom
‘Gij zijt zwanger.’ Een vraag zou ik het niet durven te noemen. Een verwijt eerder. Dezer dagen is mijn vriendenkring verdeeld in twee kampen: zij mét en zij zónder kinderen. Team Kroost en Team Café, zou je ook kunnen zeggen. De twee ploegen kunnen het doorgaans goed met elkaar vinden. Tijdens vriendschappelijke matchen – beter bekend als brunches – delen ze lachend de voor- en nadelen van hun levensstijl.
De mama’s fantaseren hardop over uitgaan, maar geven toe dat ze standaard om 21 u voor de tv in slaap vallen. De tegenpartij probeert een kater weg te slikken met een glas cava en bedenkt mid-migraine dat een baby in feite het perfecte excuus vormt om eens thuis te blijven. Hoe ouder we worden, hoe meer leden Team Kroost rekruteert en hoe minder volk er aan mijn kant van het veld overblijft.
Het moederschap lijkt een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit te oefenen op vrouwen boven de dertig. Ik ken er die al babykleertjes kopen voordat ze zwanger zijn en hun zogezegde soulmate dumpen omdat hij geen uitgesproken kinderwens heeft. Zelf hoor ik de ene dag het oorverdovende getik van mijn biologische klok en de volgende dag de nog luidere lokroep van het nachtleven. Ergens schuilt een moeder in mij, maar voorlopig blijft zij bedolven onder drie lagen fomo en een bescheiden drankprobleem.
Ergens schuilt een moeder in mij, maar voorlopig blijft zij bedolven onder drie lagen fomo en een bescheiden drankprobleem.
Ook vriendin C. gaat nog steeds kinderloos door het leven terwijl ex-klasgenootjes aan baby nummer twee of drie beginnen. Telkens wanneer ik haar opbel met ‘groot nieuws’ – lees: een goeie roddel – reageert ze met een mengeling van angst en afgrijzen: ‘Gij zijt zwanger.’ Ik stel haar dan meteen gerust, maar begrijp haar vrees.
Wekelijks vraagt er wel iemand aan me of ik ‘geen kindjes wil’, van een pasbevallen collega tot de poetsvrouw. Ik word er zo opstandig van dat ik me wanhopig vastklamp aan mijn lotgenoten en samen met hen de rangen sluit. Wanneer vriendin E. het aperitief afslaat tijdens ons jaarlijkse kerstdiner, vinden C. en ik dat hoogst verdacht. Net zoals toen andere E. exact één jaar geleden haar wijn onaangeroerd liet staan op vrijgezellenweekend en een mocktail bestelde in de cocktailbar.
Ondertussen is ze bevallen van een kerngezonde dochter, dus zo zie je maar! Al is geheelonthouding niet altijd een teken aan de (baarmoeder)wand. Januari is van oudsher een detoxmaand waarin ik mijn lever wat respijt gun. Toen ik recent op restaurant de cava inruilde voor een sapje, weerklonk aan de overkant van de tafel meteen hoopvol de vraag: ‘Moeten jullie ons iets vertellen?’ Alleen wie zelf kinderen heeft, vindt gezinsuitbreiding een gepast gespreksonderwerp tijdens het voorgerecht. ‘Jullie gaan toch niet te lang meer wachten?’ ging Team Kroost onverstoorbaar verder. ‘Dan kunnen onze kinderen samen spelen.’ ‘Het is nog niet voor direct’, antwoordde ik vastberaden. Mijn ploeg heeft me nodig.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
