'Met Hugh Grant als Britse premier was die nare brexit er vast nooit gekomen.'
COLUMN: ‘De meeste kerstfilms zijn zo onrealistisch dat je er lekker bij kan wegdromen’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
De week tussen kerst en nieuwjaar is een twilightzone waarin we onze dagelijkse routine onderbreken voor een collectieve braspartij onder het mom van gezelligheid. We doorkruisen het hele land om te eten tot we niet meer kunnen stappen en te drinken tot we niet meer mogen rijden. We trekken naampjes uit een kerstmuts en kopen ongeïnspireerde cadeaus van twintig euro voor familieleden die we amper kennen. Een das? Een set doucheproducten met vage oosterse insteek? Een f*cking Bongo-bon? Als kind haatte ik het om sokken te krijgen, maar nu lijken kousen mij eerlijk gezegd een van de betere geschenkideeën voor neef x of tante y.
Soit. Elke avond in deze door kitscherige lampjes verlichte feestperiode eindigt hetzelfde: met een kerstfilm op tv. Vroeger keken we voor de honderdste keer naar ‘The Sound of Music’ omdat er gewoonweg niets anders op de buis was, maar bizar genoeg blijven we zelfs in deze streamingtijden massaal teruggrijpen naar sentimentele blockbusters uit lang vervlogen tijden. Ik begrijp best waarom. Het herbekijken van een prent waarvan je het einde al kent, heeft iets geruststellends. Bovendien zijn de meeste kerstfilms zo onrealistisch dat je er lekker bij kan wegdromen, en geef toe: dat willen we allemáál na de zoveelste ruzie/erfeniskwestie/politieke discussie op het familiefeest.
Anno 2019 zou Bridget Jones haar dieetdagboek hopelijk de vuilnisbak in pleuren.
Ook wij hadden net als de Von Trapps een celibataire babysitter, maar die zong in tegenstelling tot Julie Andrews zelden liedjes en maakte géén matching outfits uit oude gordijnen. Ze eindigde ook niet als onze stiefma, al vermoedden bepaalde dorpsbewoners wel dat zij en mijn moeder stiekem een lesbisch koppel vormden. Het scenario van ‘Home Alone’ strookt evenmin met de realiteit. Mijn ouders lieten mij nooit thuis achter, maar mochten ze mij toch ooit vergeten zijn, dan hadden die boobytraps er vast en zeker voor gezorgd dat ik in de jeugdgevangenis was beland. Experts zijn het er namelijk over eens dat de vallen die Macaulay Culkin voor de inbrekers zet in werkelijkheid zouden eindigen in derdegraadsbrandwonden, hersentrauma’s en, euh... de dood. Merry brick-mas!
De minst geloofwaardige kerstromcom ooit, dat moet ‘Love Actually’ zijn. Hugh Grant als Britse premier? We wish. Met hem in Downing Street was die nare brexit er vast nooit gekomen en zijn kapsel ligt er stukken beter bij dan dat van Boris Johnson. ‘Bridget Jones’s Diary’ leek ooit herkenbaar, maar is ondertussen allang niet meer zo natuurgetrouw. Anno 2019 zou het hoofdpersonage haar dieetdagboek hopelijk de vuilnisbak in pleuren – wees wat meer bopo, Bridget! – en vanaf seconde één inzien dat die ugly Christmas sweater van Mr. Darcy ironisch bedoeld is. Dat doet me eraan denken... ik hoop dat neef x van rendiertruien houdt. Het is dát of een doosje cinematickets.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
