COLUMN: ‘Vijfenhalf jaar lang was deze column mijn schuilplaats, toevluchtsoord en heiligdom’

The end of an era

Liefste lezers,

Dit is mijn laatste column en dat is in tegenstelling tot wat jullie ondertussen van mij verwachten geen grap. Ik herhaal: géén grap. Na vijfenhalf jaar en 286 columns komt er een einde aan mijn vaste rubriek in dit magazine en is het tijd voor iets nieuws.

Om eerlijk te zijn had ik makkelijk nog vijfenhalf jaar verder kunnen doen. Al wie mij ooit na 1 uur aan de toog tegenkwam, weet dat ik eindeloos kan blijven lallen, vooral als het over mezelf gaat. Toegegeven: de laatste maanden was het niet altijd makkelijk om elke week een pagina te vullen, om de simpele reden dat ik net als de rest van de wereldbevolking weinig tot niks meemaakte. Toch slaagde ik er op een of andere manier in om op maandagochtend steevast een poging tot samenhangend verhaal richting eindredactie te sturen. Nu stop ik op een hoogtepunt, als je dit bizarre tijdsgewricht tenminste een hoogtepunt kan noemen. Soit. We dwalen af!

Ik hoop dat mijn flaters jullie hebben doen inzien dat perfectie uit is en authenticiteit in, of dat ik jullie toch op z’n minst eens heb kunnen doen gniffelen.

Vijfenhalf jaar lang was deze column mijn schuilplaats, toevluchtsoord en heiligdom. Ik mocht er mezelf zijn en deelde lief en leed met jullie. We hadden het over nachtelijke avonturen, maatschappelijke problemen en alles daar tussenin. Er werd gelachen, gehuild en véél gedronken. De ene week schreef ik schertsend over een dag op de pornoset (als waarnemend journalist uiteraard), de andere week bracht ik een emotionele ode aan mijn overleden vader. Ik reageerde verslagen na de aanslagen in Brussel, boos na de moord op Julie Van Espen, vastberaden na de Black Lives Matter-betogingen en oogrollend wanneer er iemand ‘moedig’ onder mijn bikinifoto’s postte. Ik werd dik en lelijk genoemd en las nadien eerlijk gezegd de comments niet meer. Ik maakte vrienden en vijanden en kreeg het aan de stok met stagiaires en adverteerders, dat laatste beschouw ik stiekem als een verwezenlijking.

Nu het einde in zicht is, slaakt mijn omgeving – lief, moeder en beste vriendinnen op kop – wellicht een zucht van opluchting. Toegegeven: zonder hen als eindeloze inspiratiebron was het mij nooit gelukt. Merci allemaal en sorry dat jullie tegen wil en dank als nevenpersonages in deze sage werden opgevoerd. Merci ook aan jullie, de lezers, voor jullie steun en appreciatie in de vorm van ontelbare mails, dm’s en dronken gesprekken in de wachtrij voor de toiletten (weet je nog, uitgaan?). Vijfenhalf jaar lang ben ik samen met deze column gegroeid en jullie waren erbij tijdens elke (mis)stap. Ik hoop dat mijn flaters jullie hebben doen inzien dat perfectie uit is en authenticiteit in, of dat ik jullie toch op z’n minst eens heb kunnen doen gniffelen. Mijn moppen en meningen geprint zien staan in zo’n schoon weekblad beschouwde ik in elk geval als een privilege. Met jullie in dialoog gaan (oké, monoloog) was een waar genoegen. Wat zal ik het missen om elke zondag achter mijn laptop en in mijn pen te kruipen.

Gelukkig is dit geen afscheid. Ik herhaal: géén afscheid. Waar een dakraam sluit, gaat een schuifdeur open. Of zoiets. Ik blijf natuurlijk moderedactrice bij Flair en zal mij daarnaast toeleggen op online content voor Flair.be. Jullie zijn dus nog niet van mij verlost, maar nu sla ik de bladzijde om. Letterlijk, figuurlijk en met enige zin voor melodrama, zoals het een sentimentele columnist betaamt.

Het ga jullie goed.
xoxo Catherine

Meer columns van Catherine: 

• ‘Als 2020 mij iets heeft geleerd, dan wel de kracht van optimisme’
• ‘We konden niet sterker verschillen, maar wisten toch een beschaafde conversatie te voeren’
• ‘Ik zie gamen als een interactieve uitlaatklep en een ideale lockdownhobby’