COLUMN: ‘Als ik de online teneur mag geloven, hebben de voorbije weken ons tot betere mensen gemaakt’

Lockdownlessen

‘Dé lockdownlessen van onze redactie.’ ‘Dit leerden we uit de coronacrisis.’ ‘Wat leven in quarantaine ons heeft bijgebracht.’ Het land is nog niet niet goed en wel uit lockdown of de syntheses vliegen ons al om de oren. We kunnen niet wachten om deze nare periode af te sluiten, dus blikken we zo snel mogelijk terug. Het enthousiasme en de snelheid waarmee men in de pers en op social media levenslessen trekt, is begrijpelijk. Want laten we eerlijk zijn: met uitzondering van de helden in de zorg en andere essentiële sectoren hebben we sinds half maart collectief zitten zoomen en netflixen dan wel klussen en knutselen om de tijd te verdrijven.

De mensheid wil die verloren momenten nu het koste wat het kost reclaimen door ze te kaderen in een revisionistisch meesterplan ter bevordering van de planeet. Als ik de online teneur mag geloven, hebben de voorbije weken van ons allemaal betere mensen gemaakt. We hebben de geneugten van slow living samen met het belang van de buurtwinkel herontdekt. Een simpele fiets- of wandeltocht door de wijk verving dure uitstapjes en citytrips. We zagen eindelijk in dat we ook met minder kunnen: minder rijden, minder reizen en daardoor minder files, minder luchtvervuiling! We beseften dat al die meetings écht wel e-mails hadden kunnen zijn.

Hoewel ik dat vooruitgangsidee graag onderschrijf, blijf ik toch sceptisch. De kans is groot dat we terug naar onze dagelijkse sleur keren zodra het virus overwonnen of ten minste onder controle is. De meesten onder ons, ikzelf incluis, kunnen niet wáchten om weer een vliegtuig te boarden. Overbodige vergaderingen zullen als kakkerlakken van onder een steen gekropen komen, net als verkeersinfarcten. Consuminderen konden we zelfs in quarantaine niet, zo bewezen beroepshamsteraars en ellenlange levertijden.

Als ik de online teneur mag geloven, hebben de voorbije weken ons tot betere mensen gemaakt.

Voor je mijn lichtjes pessimistische wereldbeeld als cynisme afdoet: de lessen die we op persoonlijk niveau leerden, overleven de exit vast wel! Zo zag ik het belang van familie en framily elke dag een beetje meer in. Het liefst zou ik veertien in plaats van vier man in mijn bubbel toelaten. Ik kwam nog maar eens tot de conclusie dat ik chance heb met een begenadigd hobbykok in huis – alleen een fietskoerier als lief zou misschien nóg beter zijn. Ik probeerde op professioneel vlak prioriteiten te stellen, iets wat ik ook na de pandemie wil blijven doen.

Nog een laatste wijsheid die ik meeneem: wax nooit zelf je bikinilijn. Toen ik vorig weekend tot het besef kwam dat mijn coronacoupe daarbeneden écht niet meer om aan te zien was en ‘snel even’ een harsstrip wilde plakken, trok ik de binnenkant van mijn dijbeen mee. Het resultaat is een paarsblauwe bloeduitstorting die grilliger is dan de dalende ziekenhuiscurve. Misschien is dat wel de belangrijkste moraal die de lockdown mij bijbracht: sommige dingen laat je beter aan professionals over.

Meer columns van Catherine:

• ‘E. is tien kilo afgevallen. Ik kijk schuldig naar de eetlepel in de pot choco en vraag wat haar geheim is’
• ‘Onlineshoppen is hét bewijs van burgerzin, dus ik voel me niet schuldig’
• ‘Je wil een kinderfoto zien? Hier zijn er drie. Een kijkje in mijn boekenkast? Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’