COLUMN: ‘Mijn lief houdt er meer hobby’s op na dan de gemiddelde achtjarige’

Als kind had ik honderd hobby’s. Tekenen en tennis, judo en Chiro, paardrijden en PlayStation. Vandaag heb ik er nul, tenzij je online shoppen en netflixen als vrijetijdsbesteding beschouwt. Voor mijn lief ligt dat anders. Net als zo veel volwassen mannen houdt hij er meer hobby’s op na dan de gemiddelde achtjarige. Net als de ouders van voornoemde acht­jarige klaag ik dat die hobby’s te veel plaats, tijd en geld kosten.

Neem nu zijn eerste liefde, muziek. Die gitaarcollectie leek ooit rock-‘n-roll, maar nu vraag ik me af waarom iemand vier exemplaren én een basgitaar nodig heeft, zeker als die iemand al eeuwen geen instrument meer heeft aangeraakt. De reden voor de repetitiestop is sim­pel: meneer heeft sinds kort een nieu­we hobby, namelijk analoge fotogra­fie. Uiteraard volstond één toestel niet, dus kocht hij in recordtijd vier verschillende camera’s met bijbeho­rende lenzen, statieven en negatie­venscanner.

Helaas beperken de activiteiten zich niet meer tot één ruimte.

Elke avond trekt hij zich urenlang terug in de tot mancave om­gebouwde logeerkamer om ouderwetse plaatjes te digitaliseren. De logica ervan ontgaat mij. In de grot heerst ondertussen een plaatstekort, dus oppert mijn lief laconiek dat mijn vin­tage bureautje moet verdwijnen. Zo past er éíndelijk een vitrinekast voor fotomateriaal bij. Over de onberoerde gitaren wordt niet gesproken.

Nu hoor ik je denken dat dat best handig is, zo’n man met hobby’s. Terwijl hij zich in zijn speelkamer opsluit, heb jij de rest van het huis voor jezelf. Helaas beperken de activiteiten zich niet meer tot één ruimte. De tv in de woonkamer vertoont enkel nog video­ games. Ik kijk series op m’n smartp­hone omdat hij voor de driehonderd­ste keer als samoerai moet sterven op groot scherm. In de keuken kreunt het aanrecht onder het gewicht van fermentatievaten vol kombucha en zuurdesem. Niet erg, want koken deed ik toch nooit graag.

Voorlopig blijft enkel de badkamer van hobby’s gespaard, maar ik wacht op de dag dat hij kois begint te kweken in de badkuip. Soit. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat zijn bezigheids­therapie soms ook voordelen kent. Zo had collega Elien onlangs een bizar verzoek: de redactie moest met de billen bloot. In plaats van me in boch­ten te wringen voor de perfecte #bel­fie, vroeg ik mijn lief om zijn Hassel­blad boven te halen. Die mancave win ik wellicht nooit meer terug, maar aan de rotswand prijkt voortaan wél een klassevol kiekje van mijn kont. Het resultaat daarvan zie je deze week in je Flair!