'Terwijl je in het begin vol overtuiging de rol van droomvrouw speelt, leer je na verloop van tijd gewoon jezelf zijn.'
COLUMN: ‘Hij zegt lachend dat hij die vormeloze trainingsbroek best sexy vindt en dat, lieve mensen, is échte liefde’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
De maneschijn voorbij
Mijn lief en ik zijn vijf jaar samen. Het feit dat iemand het al zo lang met mij volhoudt, moet worden gevierd, dus boeken we een nachtje in een vijfsterrenhotel, een voor elke reis rond de zon. We eten minstens zoveel gangen in een chic restaurant en lopen na het dessert langs Hollandse grachten naar huis, drunk in love, maar vooral ook dronken. Damn you, aangepaste wijnen!
Op de brug stoppen we om een foto te maken. Romantische setting, verliefde blik, kortom: een sprookjesachtig plaatje. Morgen zullen we tot de vaststelling komen dat het eigenlijk om een slechtbelichte selfie gaat, die ook nog eens bewogen blijkt. Tja. Het leven is mooier door een roze bril, maar wie ’m te lang ophoudt, verliest de werkelijkheid uit het oog.
Zelf ben ik niet te beroerd om toe te geven dat de liefde ook minder fraaie kanten kent. Na vijf jaar zijn de rozengeur en maneschijn stilaan vervaagd en vervangen door alledaagsere parfums en aangezichten. Je kan dat betreuren, maar persoonlijk vind ik een zekere zin voor realiteit broodnodig in elke relatie. Terwijl je in het begin vol overtuiging de rol van droomvrouw speelt, leer je na verloop van tijd gewoon jezelf zijn. Dat perfecte masker afzetten is spannend, angstaanjagend zelfs, maar ook ontzettend bevrijdend.
Terwijl je in het begin vol overtuiging de rol van droomvrouw speelt, leer je na verloop van tijd gewoon jezelf zijn.
Ik herinner me hoe ik na onze eerste dates – zeg maar hook-ups – amper naar het toilet durfde. Hij woonde namelijk in een duplexappartement zonder tussenwanden en ik was doodsbang dat, euh, bepaalde geluiden de magie tussen ons voorgoed zouden verbreken. Daarom zette ik mijn milieubewustzijn aan de kant en liet de kraan minutenlang lopen – ik waste mijn handen gewoon graag grondig, oké?! Ondertussen ben ik die extreme gêne eindelijk kwijt en ga ik net niet kakken met de deur open. Pardon my French.
Er zijn wel meer dingen die ik vroeger angstvallig verborgen hield en nu zonder problemen durf tonen. Mijn diepe afkeer voor metal, bijvoorbeeld, een van zijn favoriete muziekgenres, net als de ware inhoud van mijn ondergoedlade. In tegenstelling tot wat ik ooit deed uitschijnen bevat die níét enkel bijpassende setjes en niemendalletjes, maar eindeloze stapels oma-onderbroeken en tot op de draad versleten beha’s in nudetinten.
Niet dat hij die vaak te zien krijgt, want zodra ik thuis ben, ruil ik mijn vaste plunje in voor een onflatterend maar oh zo comfy joggingpak. Hij zegt lachend dat hij die vormeloze trainingsbroek best sexy vindt en dat, lieve mensen, is échte liefde. Geen gedoe, geen pretentie, gewoon weten dat er iemand is die je graag ziet wat er ook gebeurt en die bereid is om ingegroeide haren op niet nader genoemde plaatsen met een pincet te lijf te gaan wanneer je er zelf niet bij kan. In een vijfsterrenhotel, na een zevengangendiner, wanneer je in een huidkleurige slip en een mismatched beha op een hemelbed belandt.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
